Schoolpoortongemakken.

(Over gisteren…)

Het is woensdag.
En ik wacht.
Ik wacht aan de schoolpoort. En ik sta ongemakkelijk te wezen.

Ik heb geen zin in een gesprekje over koetjes en kalfjes, omdat ik weet dat die koetjes en kalfjes richting Sofia zullen gestuurd worden door nieuwsgierigen.
Dus sta ik maar een beetje ongemakkelijk te wezen. In mijn eentje.
En ik bedenk dat ik hier eigenlijk niet graag sta. Niet nu.
Niet nu ik tot in mijn kleinste teen voel wat voor gemis dat is: hier staan en straks maar één kleuter mee naar huis nemen.
Dat mijn nest sàmen is, dat heb ik altijd een warm behaaglijk gevoel gevonden. Kun je je dan voorstellen hoe heet dat dan wel niet was vanbinnen toen ze àlle víer op dezelfde school startten afgelopen januari? Ik genoot met volle teugen, elke dag dat ik ze sàmen van school kon halen. Mijn nest. Mijn bende.
Maar nu sta ik hier. En ik voel me zo ongemakkelijk, zo onvolledig.

Ik kijk wat naar mijn voeten, tel de spijlen van de poort, lees de letters op het uithangbord. En ik wil straks gewoon stiekem verdwijnen, met Oscar achter op de fiets. Wegzoeven. En mijn gedachten wat wind geven. Misschien vliegen die dan gewoon wel weg. Dat zou pas fijn zijn.

Ik word opgeschrikt door een zachte omhelzing en een zoen van mijn nicht.
Oewist? *
En ik vertel.
En kan daarbij alleen maar denken… Dankjewel.

*     Geen enkel taaltje sappiger en hartelijker dan het West-Vlaams… 
       Oewist? = Hoe gaat het?