Afscheid nemen…

Afscheid nemen… Hoe doe je dat?

Ik werd er voor het eerst van zo dichtbij mee geconfronteerd. Mijn opa, mijn maatje, mijn steun, mijn mentor heeft z’n strijd gestreden. Het was de eerste grootouder (ik had ze nog alle vier!) die ik moest loslaten. En het kroop in de kleren. Het werden intense momenten waarbij ik zo dicht stond bij opa, en waarbij we zoveel warmte en verdriet voelden met onze familie in dit afscheid nemen.

Ik schreef een brief aan opa. En ik las hem nog voor, de dag voor hij stierf. Ik kreeg de kans hem nog te vertellen hoe gelukkig hij mij heeft gemaakt. En daar ben ik zo dankbaar voor.

Die brief werd de basis voor de tekst die ik schreef voor in de afscheidsdienst, in opdracht van alle kleinkinderen en schoonkleinkinderen.

* * * * * * * * * * * * *

Lieve opa, onze lieve knappe opa, want dat was je àltijd. Je haren netjes in de plooi en steeds op dezelfde manier schuin naar achteren gekamd. Net als je hemden, spierwit, àltijd.

We koesteren heel veel mooie herinneringen aan jou.

Aan de manier waarop je samen met ons elke boom en struik keurde in je tuin en extra stil stond bij jouw zijdeboom.

Of de zovele keren dat we ziek waren en we bij jullie zetel mochten komen uitzieken.

Of wanneer we ons rapport kwamen tonen, of wanneer de neven en nichten ‘van ver’ daarvoor belden… Jouw blik sprak boekdelen. Jouw oog half op het rapport, en vervolgens stak je je haard aan en ging je weer zitten. Vermoedelijk lezen in een boek van Konsalic . Je had ze àllemaal gelezen. Of toch bijna.
Je zei nooit veel, maar je was wel de eerste om trots aan de rest van de familie te zeggen hoe we het op school gedaan hadden.

Je kon ook enorm genieten van jouw familieorkest. Bijna iedereen speelt een instrument. Jij vond dat fantastisch. Je zat elke keer op de eerste rij wanneer er muziek werd gespeeld.

Humor is een eigenschap van jou die we pas doorheen de jaren leerden kennen. We konden jou eens plagen wanneer je een wit hemd ruilde voor een lichtblauw ‘carootje’. Of wanneer we spaghetti serveerden op een familiedag, want dat was niet jouw dada, zo weg van de Vlaamse kost.

De familie werd groter, kleinkinderen brachten lieven mee naar jouw huis. Er kwamen huwelijken van, en achterkleinkinderen, en nog meer huwelijken, en nog meer achterkleinkinderen. We doopten onszelf “Walter’s Love Generation”. Zoveel vreugde zien deed je deugd. Maakte je trots.
Hoeveel keer heb je niet gezegd tegen een toevallige passant in Dardennen of in Bergelen: “Kik ne kji, da es ier hjil min bende.”

Van hoever we ook kwamen, we probeerden regelmatig binnen te springen. De jongste generatie speelde met jou met de bal in de tuin, of ging kijken hoe Rita Gesof haar werk deed, of kwam om de vissen eten te geven. Of leerde bij jou een bolleke vanille eten tussen 2 koekjes, zoals wij dat als kind zoveel deden bij jou en oma.

Opa, jij had de kracht om iedereen als mens te zien, zonder vooroordelen. Je bewonderde iedereen om alles wat hij of zij doet. Dat is een gave, opa, een gave die wij allemaal, kleinkinderen én schoonkleinkinderen, koesteren aan jou. Je bent voor een aantal schoonkleinkinderen de opa geweest die ze zelf niet hebben gekend. En dat zegt veel over de persoon die je was.

In diezelfde warmte en verbondenheid met elkaar vierden we in juli nog je 60^ste huwelijksverjaardag. Een viering dat WLG samen in elkaar bokste. Hoe schoon was dat, zeg. Oma die zo fier naast je liep. We wisten allemaal dat het bijzonder was. En met het nieuws van begin juni in ons achterhoofd wisten we allemaal dat dit waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat we àllemaal samen zouden zijn. Iedereen droeg zijn steentje bij en samen maakten we er een moment van om nooit te vergeten.

Mekaar graag zien, en er zijn voor elkaar, onvoorwaardelijk… het is een les die we van jou en oma hebben geleerd.
En je toonde dat in zoveel kleine dingen.
In een schouderklopje, een knipoog, in een trotse blik.
Je dankbaarheid om het leven, om je grote familie, was groot.

Maar nu staan we hier en moeten wij jóu los laten. En dat is zo moeilijk, opa, onze lieve knappe opa, je was een heel bijzonder iemand.

Dankjewel voor alles wat je voor ons hebt betekend.
We zullen goed voor elkaar zorgen.
We zien je graag.