Soms zijn er geen woorden nodig.

Soms.
Soms zijn er geen woorden nodig. En spreekt een foto voor zich.

We krijgen heel vaak het schone compliment dat ons gezin zo aan elkaar hangt. Dat de kinderen zo goed voor elkaar zorgen. Dat iedereen mag zijn wie hij is. En dat wij 6 samen zo sterk zijn.
Dat is ‘gewoon’ zo gegroeid.
Dubbel ook. Gegroeid door omstandigheden die we liever niet ons pad hadden willen zien kruisen. Omstandigheden waar we wel samen door spartelen en ploeteren.
Elke dag. Maar wel: samen.

Mijn hart loopt over als ik zie hoe zeer ze elkaars ‘zijn’ koesteren, hoe ze zorgen voor elkaar, hoe ze elkaar betrekken in elkaars spel (en zich moeien in een ander zijn ruzie). Goe bezig, denk ik dan. En als ze door hebben dat ik hen van op een afstand sta te bewonderen, dan schiet mijn duim omhoog.

Ik kan niet trotser zijn.