Over bodemdrang en buikverduikers…

Ik heb een probleem.
Eentje waar ik niet zo goed meer mee om kan. Waar ik – dagdagelijks zelfs – niet meer kan naast kijken.
Ik heb een probleem met mezelf. Met mijn gewicht. Zo… Word is out.

Er werd vroeger wel al eens gezegd dat ik er aanleg voor had, dat ik het grof gebeente van m’n vader had. Ik ben nooit superskinny geweest, maar dik was ik ook allesbehalve. Ik was gewoon goe. En daar was ik blij mee, laten we duidelijk zijn.
Maar er kwamen kinderen, 4 stuks zelfs. Ik kwam tijdens de zwangerschap niet bij wat in de boekskes stond, ik bleef daar telkens wat onder hangen. Dus ik heb eigenlijk niet te klagen gehad… Wat is dat, zwangerschapskilo’s kwijtraken…?! Ik zat na een week alweer in een gewone jeans, en de extra kilo’s smolten als sneeuw voor de zon. Op de één of andere manier vond mijn lichaam snel zijn balans terug.
Dag op dag 6 jaar getrouwd, 4 kinderen verder, Oscar een kleine twee weken oud in m’n armen, en de weegschaal stond op trouwgewicht plus 3 kilo. Ik kon niet klagen.

Maar rond – en vooral het jaar na – de geboorte van Oscar escaleerden de extra zorgen voor Sofia. Gezonde kost op tafel en elke dag een portie fruit vervielen al snel in een chocoladereep in het ziekenhuis, of frietjes van de frituur wanneer het thuis vierkant draaide. Ik ben er niet trots op, nee. Ik heb me heel vaak schuldig gevoeld dat ik het niet kon opbrengen voor mijn man en ik gezond te koken. Maar we ploeterden, elke dag. We waren té vaak in het ziekenhuis met Sofia, waar ik kolfde voor boreling Oscar die thuis was, met de doos Côte d’Or binnen handbereik.
Van opnames rolden we in nieuwe diagnoses, nieuwe artsen, nieuwe professoren, verre ziekenhuizen. Ik at de stress weg. Ik was een échte emo-eter geworden. Ik had ‘bodemdrang’… Een zak chips móest leeg. Het stuk taart móest op. Het sloop stilletjes m’n leven binnen.
Niet dat dat snel ging… Uiteindelijk deed ik er 2 jaar over om tot 10 kilo boven m’n trouwgewicht uit te komen.
Tien kilo. Begot. How did thàt happen.

Dus vorig jaar, ergens begin november, was de maat vol. Ik kon geen broek meer aan zonder m’n adem in te houden, en durfde alleen nog maar buiten komen met ‘buikverduikers’, topjes die wat losjes rond de buik vielen.
Níet oké.
Dus ik ging aan de slag met Leef & Eet. Ik liet aardappelen, brood en pasta voor wat ze waren en zette in op eiwitten, groenten en fruit.
En ik overwon.
Er gingen 10 dikke vette kilogrammen af. Bàm.
Ik was trots. Ik genoot van de herwonnen vrijheid rond m’n billen en durfde opnieuw in bikini aan het zwembad te liggen. (Ik kocht zelfs een nieuwe, speciaal om dàt moment vast te houden!)

Maar de voorbije maanden was er weinig houvast, en verviel ik he-le-maal terug in het oude patroon: dat van emo-eten. Van bodemdrang en buikverduikers. Ik ben er niet trots op, verre van. Maar ik zat in een overlevingsmodus. Eentje van suikers en vetten. Niet dat ik at om me beter te voelen, het gebeurde gewoon. Het was ‘klaar’, en het was lekker. En veel.

Maar ik wil ook niet dàt er nog eens als zorg bij. En ik beloofde in 2019 aan zelfzorg te doen. Het lijkt hét thema te worden van 2019 op sociale fora en media. Zelf-zorg. Tijd nemen voor jezelf, denken aan jezelf, bewust worden van jezelf.
Dus trok ik richting apotheek en vroeg er naar supplementen, vitamines. Om me mentaal een opkikker te geven, om me wakker te schudden.
En ik schreef in dikke vette letters ‘start dieet’ in mijn agenda… op maandag 7 januari. Morgen dus. En ik bereidde me daar mentaal op voor, een ganse week. De koelkast is gevuld met gezond lekkers, de vitamines liggen klaar.
Ik deed het al een keer. Dus moet dat nu gewoon opnieuw keihard lukken. Toch?

Start where you are, use what you have, do what you can.
Supporteren jullie keihard mee?