Diamant.

Ik neem nog eens mijn schrijfpen ter hand, en ik doe dat met een heel klein hartje. Nog eens in mijn ziel laten kijken. Het is al lang geleden. En eerlijk? Hoe langer dat geleden is, hoe moeilijker dat wordt.
Me kwetsbaar opstellen, dat ook. Bang om mensen voor de borst te stoten. En dat net terwijl míjn moederhart deze periode vorig jaar wél hard werd geraakt.
Ik wik en weeg mijn woorden, ik leg ze in de weegschaal. Op de verzendknop duwen was nog nooit zo lastig. Maar het zieltje van m’n dochter werd geschonden. Dus móet ik wel het belangensbehartigershart van mezelf openstellen. Voor haar.

De Week tegen Pesten is volop aan de gang. Sofia zingt graag. Met frêle stem. Meestal ‘Vuurwerk’ of ander #LikeMe-materiaal. De laatste weken veel vaker het nummer ‘Diamant’. Dat net ‘haar idool’ dit jaar voor het StipIt-lied zorgt maakt alles nog wat extra magisch.
Ik durf beweren dat het nu heel wat beter gaat dan pakweg een dik jaar geleden.

Het was midden maart 2021 toen wij van onze stoel donderden en dat alle puzzelstukjes op hun plaats vielen. Sofia gaf al langer aan dat ze de hobby’s wel graag deed en op zich wel leuk vond. Maar als puntje bij paaltje kwam stopte ze er liever mee. Met álles. Ook met school. Ze begreep het niet, de sociale interactie enerzijds, de reacties van sommige kindjes anderzijds. Dus deed ze flink van ‘sociaal aanvaardbaar gedrag’ en zaten wij thuis na school en hobbytijd met de gebakken peren. Ze kwijnde stilletjesaan weg, tot er alleen een broos duiveke achterbleef die amper besefte wat ze voelde.
Damn you ASS.
Tot die ene zaterdag… Ze kwam thuis van de jeugdbeweging met een smile tot achter haar oren en riep zot content uit ‘dat het écht heel leuk was deze keer want X had gezegd dat ze haar deze keer niet zou pesten’. Mijn hoofd deed van ‘kadeunk’, mijn handen trilden en mijn hart brak in duusd stukken.
Daarom dus.
Dat hetzelfde meisje of dezelfde meisjes ook op school en in andere hobby’s aanwezig waren maakte meteen alles duidelijk. We trokken onmiddellijk aan de alarmbel. Het ‘spelleke’ was blijkbaar al begonnen begin 1^ste leerjaar. We waren dik 7 maanden verder. Sofia was nog een schim van haar oorspronkelijke vrolijke zelf en ze trok haar talenten en schoonheden telkens naar beneden. Ze was niet goed genoeg voor deze wereld, ze was er liever niet meer geweest, de wereld was mooier geweest zonder haar. Los van het feit dat ze een rugzak heeft om U tegen te zeggen en ze al heel jong heel ferm heeft moeten zichzelf bewijzen, knokken om er te geraken, heeft ze inderdaad enkele uiterlijke kenmerken die niet onder stoelen of banken te schuiven zijn. De dochter met de schoonste staalblauwe ogen van het noordelijk halfrond werd gepest omwille van ‘haar stomme helm, haar lelijke tanden en haar vies bolleke (poortkatheter met – helaas – lelijk littekenweefsel)’.

Dat doet wat met een kind.
’t Kind haar zelfvertrouwen was gezakt onder nul. Ja, uiteraard wist zij al goed dat ze er anders uit zag dan de leeftijdsgenootjes. Dat was ook voor haar niets nieuw.
Maar ineens werd dat anders-zijn een issue, werd ze een mikpunt van spot. Een gemakkelijk ook, want ze wist niet eens hoe ze daarop moest reageren.
Huilde ze tranen met tuiten, was ze boos om alles wat haar haar maakt. Dat dat geen keuze is, een helm. Tanden-met-een-ziekte evenmin. Dat die poortkatheter haar levenslijn is geweest om er met haar immuniteit bovenop te geraken. Dat we het als ouders óók graag anders hadden gezien. Maar dat we boven al dat anders-zijn vooral een dapper meisje zagen. En nog steeds zien, uiteraard!

Dat doet wat met een ouder.
Van niet-zien-aankomen naar de-dialoog-opstarten. Praten, heel veel praten.
Met Sofia, met leiders en juffen, met ouders.
Pesten stop je niet alleen, daar heb je ballen voor nodig. En goeie schoenen.
Dat het zeven maanden heeft geduurd eer ik de ouder-van durfde aanspreken, dat ook. Dat mijn kind zo onzeker was geworden, had ook mij geraakt. Het wikken en wegen, het aftoetsen wat ik wel of niet zou zeggen, dúrven zeggen. Het laten rusten, of nee, het toch aankaarten. Zou ik? Zou ik niet?
En dan vooral ook durven doen.
Daar zijn ballen voor nodig, en stabiele ondergrond.
(Over de inhoud van dat gesprek wil ik het hier niet hebben. Het belangrijkste is dat ik de durf heb gehad het gesprek met de ouder in kwestie aan te gaan en dat ik het kwijt ben. Of het met het gewenste resultaat was laat ik terzijde. Ik ben een propere madam en ik ga niet met modder gooien. 😉 )

Hoe we die 7 maanden dan hebben overbrugd? Met veel vallen, en nog meer opstaan. Met ons hoopje mens terug op te lappen, heel veel liefde te geven, te overladen met ‘ik begrijp het, het doet pijn’ en ‘voor ons ben je goed genoeg’. Het waren nog lange lastige maanden om het schooljaar uit te doen. De grote vakantie lonkte, en de fysieke afstand zou haar deugd doen. Even de gedachten resetten.
Dat dat allemaal dan opnieuw begon met de start van het nieuwe schooljaar deed des te meer zeer.
Alsof alle inspanningen niets hadden uitgehaald. Ineens kwam Sofia thuis met ‘Ik verdien geen communiefeest, want ze zeggen dat ik daar niet mooi genoeg voor ben’. School werd ingelicht, er werd goed doorgepraat met de klas. Ze kreeg een fantastisch mooie bloemenkroon voor haar communie en ze had er zowaar zin in. En dan toch nog durfde een klasgenoot te stellen ‘dat ze van langs achteren nog altijd even lelijk was’. Dat kan mijn lijf niet begrijpen, maar dat klasseren we dan maar verticaal.

Ik prijs haar gelukkig, met een aantal échte vriendinnetjes die haar aanvaarden zoals ze is.
Mét helm én tanden én poortkatheter. Dat ze haar sterrenstatus heeft verdiend.
Ze is terug, de van eenhoorntjes-dromende sterke jongedame.
Ze danst weer like no one is watching en ze zingt de longen uit haar lijf.
Ze is terug, en terwijl ik dit schrijf schiet het haar recht op mijn vel. Want ik voel in elke vezel dat het écht zo is.
Meisjelief, blijf je heerlijke zelf.
Met de schoonste staalblauwe ogen.
Blijf jezelf.
Blijf.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

En in de kantlijn van dit alles…
Een hele dikke shoutout naar onze vriendin en kapster Shari en Camille Dhondt (jááá, de enige echte!).

Enkele weken terug bezorgden júllie ons kippenvel.
Wat. Een. Boost.
Dat jullie tijd maakten voor een heel bijzonder moment, dat is niet in woorden te vatten. Dat Sofia die avond een diamantje kreeg opgekleefd op haar helm kreeg in de aanloop naar deze week tegen pesten een extra dimensie. Dat er tijd werd genomen om te genieten, te vertellen, te zingen en te dansen. Tijd voor high-fives en kinderchampagne. Dat een ‘banaal’ kappersmoment (waarbij twee dappere jonge meisjes hun staarten lieten afknippen voor een pruik voor Sofia!) zo bijzonder werd…
Daar zijn geen woorden voor. MERCI. Merci voor jullie ongelooflijk groot hart.

Je maakt me juist sterker, sterker
Al je lege woorden brengen me verder,
Noem me maar apart
Want dat maakt me juist sterker, sterker
Kom maar met je kogels
Het gaat niet werken
Ze maken toch geen kans
Op m’n huid van diamant
Huid van diamant
Dus ga je gang
Ik ben niet bang
Want ik heb een huid van diamant