Over graag zien. Zorgen voor. En koesteren.
(en hoe mijn hart zo overloopt van dat pernukkelke...) Over onze Oscar... Ik kan er ganse boeken over schrijven. Hij leeft, beleeft, en doet alles met volle goesting, en volle kracht vooruit. Een levensgenieter, pur sang. Oscar, de onbevreesde. Oscar, de zoetgevooisde. Oscar, de koddigaard. Oscar, de showman. Oscar, die van ons. Stiekem kijk ik... Lees verder →
Ik beken. Ik heb een haat-liefde-verhouding. Met een helm. We zijn voorbij half september en we vieren deze week vier jaar helm. Vier. Jaar. Helm. En in één denkscheut door denk ik daarbij 'nog elf, twaalf jaar te gaan'. En ook 'nog twee jaar en we kunnen beginnen aftellen'. Al vier jaar. Nog maar vier... Lees verder →
In de nasleep van de World Primary Immundeficiency Week wou ik dit nog even kwijt... Het isolement... De eerste keer dat je in het ziekenhuis terecht komt, kan je rekenen op bezoek. En telefoontjes. Berichtjes. Mensen die meeleven, je 'kop op' toewensen. Er is de mand strijk die gestreken geraakt, en er is opvang voor... Lees verder →
Ellen. Mama van vier. 