Januari 2014 werd onze dochter geboren met een zeer specifieke zorgvraag. Het markeerde het einde van het quasi zorgeloze ouderschap, en het begin van een rollercoaster waarvan we vooraf nooit konden vermoeden dat die heftig en intens zou zijn en blijven.
Het gaat niet enkel om zorgen voor hààr.
Ook zorgen voor het gezin: krijgt iedereen zijn portie aandacht? Zijn portie me-time? Het is gemakkelijk om je te verliezen in de aandacht die je zorgenkindje krijgt. Je bent op je hoede: je wil vooral niet dat je andere kinderen zich in een benadeelde positie voelen. En vooral: daar blijvend aandacht voor hebben.
Er is de echtgenoot. De steunpilaar. De zorg voor elkaar. Van tijd tot tijd eens samen uit eten. Bij babbelen. Aftoetsen wat de ander wenst, verlangt, van droomt. Samen plannen maken.
En er is de zelf-zorg: Wat bezorgt je energie om te kunnen blijven draaien als spil in een groot gezin? Ik kan mijn hoofd leeg maken door me te storten in naaiprojecten, door aan de kook te gaan, met mijn vriendinnen er op uit trekken.
Zuurstof tanken.
9 December 2017.
En toen stonden we in de krant…
Over ‘zorgen voor’ en zuurstof tanken.
Ellen. Mama van vier. 