Over 4 jaar Oscar.

(en hoe mijn hart zo overloopt van dat pernukkelke…)

Over onze Oscar… Ik kan er ganse boeken over schrijven.
Hij leeft, beleeft, en doet alles met volle goesting, en volle kracht vooruit. Een levensgenieter, pur sang.
Oscar, de onbevreesde.
Oscar, de zoetgevooisde.
Oscar, de koddigaard.
Oscar, de showman.

Oscar, die van ons.

Stiekem kijk ik naar ‘m op.
Hij doet het toch maar, dat pernukkelke van bijna 4.
Hij vervoegde ons gezin zo’n vier jaar geleden. Ik moest ingeleid worden, want er was een probleem, aan z’n hart. Toen de gynaecologen me dàt kwamen vertellen, enkele weken voor de uitgerekende dag (11 juli, onze huwelijksverjaardag, symbolischer kon niet met deze vierde afsluiter) stond mijn hart even stil.
Dit kon toch niet… Na àlles wat we al hadden meegemaakt met Sofia (en geloof me, dat was zo’n 4 jaar geleden peanuts in vergelijking met wat het nu is…). We vonden dat we op z’n minst een betere start hadden moeten hebben met onze kleine kadee.
Soit, lot besliste anders. Inleiding dus, zodat die jongen met z’n coarctacio aorte gecontroleerd geboren kon worden – voor het geval dat. En daarmee stond ineens z’n verjaardag vast. De vijfentwintigste gingen we slapen met een spannende kriebel in de buik. En ook wel met een bang hartje. Want in de week ervoor belden we duchtig over en weer met onze kinderarts, huisarts en gynaecoloog. Onze wereld stond opnieuw op z’n kop.

Oscar miste z’n entrée niet… Die zesentwintigste. Het ganse circus was opgetrommeld, kinderartsen zagen z’n eerste hap naar lucht, en iedereen wachtte bang af: zou hij kritiek richting Leuven gereden worden, of kregen we nog wat extra knuffeltijd voor we op consultatie moesten bij de kindercardioloog…
Maar Oscar deed het goed. Hij mocht blijven. We ontsnapten aan een nieuw NICU-verhaal. We durfden eindelijk opnieuw ademen. En toen we enkele dagen later bij de kindercardioloog het goeie nieuws kregen dat we bij die éne procent zaten dat het goed kwam – vanzelf – door geboren te worden, durfden we pas écht vieren dat hij er was: onze nummer vier.

En zie nu… Die nummer vier wordt vier.
VIER!
Een kleine durfal die hier thuis bejubeld en bekept wordt. De knuffelbeer van iedereen… Zéker wanneer hij zijn chubby armpjes rond je hals slaat en je diep in de ogen kijken en dan zó oprecht vertelt “dat hij je zo hard heeft gemist”…
Diezelfde Oscar zingt ook uit volle borst mee met ‘Leef’, houdt van de Star Wars plakkers van de grote broer Lennard, en wil vooral groot zijn.
Hij eet alles. Àlles, zeg ik u. Babbelt honderduit. En heeft de mooiste blauwe ogen in z’n soort. Nog steeds een halve borstenzot. Al is dat vermoedelijk nog een overblijfselke van dik 2 jaar borstvoeding. En als hij lacht, dan lacht de hele wereld mee.
Hij draait iedereen rond z’n vinger. Behalve z’n juf dan, want die laat zich niet vangen door die van ons.
En ik eet ‘m op. Elke dag.
Want dat heeft hij het liefste van al (want dat kriebelt dan zo, in z’n buik).

Hij zal altijd mijn keppemolleke, mijn bolleke, zijn. De grootste levensgenieter van ons allemaal. Het laatste blaadje van ons klavertje vier. Onze geluksbrenger. Onze leutemaker.
Zo helemaal… onze Oscar.

Gelukkige verjaardag, kleine grote vriend!

(Geschreven aan de vooravond van zijn vierde verjaardag, kort nadat ik een confettikroon knutselde voor onze kleine levensgenieter…)