Eén week al.
Eén volle week ‘thuis’.
Het voelt als een eeuwigheid. Ik moet ritme vinden in de dagen, in nieuwe routines. Nieuwe wegen ontdekken ook.
Figuurlijk. Me opnieuw navigeren door de dagen.
En dat mag eigenlijk ook letterlijk genomen worden. Want ik begeef me sinds vorige week elke dag vier keer een dik halfuur in het verkeer. Met Sofia op de achterbank, en Sunjata (tópluisterboek!) in de CD-speler. Aan te schuiven tussen pendelaars, vrachtwagenchauffeurs, monovolumes en bakfietsen volgeladen met kinderen in fluojassen. Alleen: ík heb geen stress. Wíj geraken er wel op tijd. Ík hoef niet aansluitend nog richting job te stressen. Want na deze rit heen en terug is er voor mij… niets. Geen job, geen lesvoorbereidingen, geen vakvergaderingen. Ik probeer het me niet te veel aan te trekken, dat schoolse leven dat ik even achter me liet. En de uren dat ik thuis ‘zit’, wordt er eigenlijk amper écht gezeten. Ik rommel, ruim op, reorganiseer ons gezinsleven, verschuif werkpuntjes van op onze ein-de-lo-ze moetenwenogdoenklusjeslijst naar mijn weekplanner. En dat doet goed. Mijn hoofd uitschakelen en mijn handen aan het werk zetten.
Alleen… Dat kan ik níet doen wanneer ik sta aan te schuiven in het verkeer. Vier keer per dag een dik halfuur. Filepiekeren. Niet goed bevatten hoe en wat. Niet goed weten hoe ik mij voel, nadenken over hoe ik mij dan wel zou moeten voelen. En ik ben mezelf niet kwijt. Ik sta stevig met mijn voeten in de realiteit. En besef heel goed wat we nu aan het doen zijn. Alleen… voel ik dat niet.
Alsof er een dikke laag stof over mijn buikgevoel ligt.
Een beetje zoals thuis eigenlijk. Waar het stof duchtig in het rond wordt geschuurd. Waar onze veranda 2.0 eindelijk zijn ware aard toont. Bijna. Nog heel even stof eten. En dan…
Dan kan ik eindelijk mijn koffie drinken. Daar. In díe veranda. Excuseer, veranda 2.0 mét uitzicht op de tuin.
Koffie drinken.
Koffie drinken en piekerparkeren.
Koffie drinken en het stof afkloppen.
En zoeken naar rust. En naar dat buikgevoel.
Het komt wel terug. Ik vóel het. In mijn buik.
Ellen. Mama van vier. 
Kan je de rit niet een keer per week aan iemand anders doorgeven? Magenta-gewijs😃
Je buikgevoel komt zeker terug! Nu neemt je verstand het even over, omdat dit een belangrijke en juiste stap is die je zet!
LikeLike
Lieve Frauke,
Magenta-gewijs schuif ik die rit inderdaad 1x per week door. Op dinsdag ga ik 4 uren les geven in de academie en pikken mijn moeder en mijn schoonvader om beurten Sofia op.
Ik kan ook beroep doen op vrienden die zo ongeveer elk 1x per week óf Oscar ophalen terwijl ik Sofia ga halen (zodat den duts niet tot laat in de opvang moet blijven) of die Sofia gaan halen op woensdag (wanneer ze geen immunoglobulinetherapie heeft) zodat ik eens thuis kan blijven met de andere kids. Deze 2 momenten zijn goud waard.
Voor de rest: afwachten hoe ‘alles’ uitdraait. Dat buikgevoel komt natuurlijk wel terug. Op zich is het wel goed dat mijn verstand het even overneemt. “To get things done”. Moet ook wel eens gebeuren, niet? 🙂
Zoen,
Ellen
LikeLike