Over loslaten en zo.

About last week…
Over loslaten en zo. Los-laten. Really?

Dat het een pittige week is geweest.
Eerst die open brief de wijde wereld in gestuurd.
En dan – als een donderslag bij heldere hemel – allerminst het fijnste nieuws moeten ‘vangen’ tijdens onze consultatiedag in Leuven. De heftige dag zorgde dan wel voor een strijdlust van ongekende hoogten in de dagen die erop volgden.
Kin omhoog en met alle PID-patiënten in mijn achterhoofd onze bijdrage aan het VRT-journaal op zaterdag (dank u Krista Bracke!) brengen. Op maandag in De Standaard en Het Nieuwsblad. Op dinsdag op de regionale zender Focus-WTV.
(Alle reportages/videofragmenten vind je hier.)

Maar vanbinnen woekerden de vragen en de onzekerheid.

Ik kon alle info zo moeilijk op een rijtje krijgen, vatten.
Mijn hoofd tolt er van. Mijn evenwichtsorgaan staat wankel.

Ik. Ben. Kapot.
Mijn lijf zegt nee.
Boenk.
Vat af.

De voorbije dagen was (ben?) ik even ‘out’.
Er moet een vakantieplanning he-le-maal omgegooid worden (alle inspanningen van de voorbije maanden voor niets). Opnames ingepland worden. Nieuwe afspraken in Leuven, in Menen, in Brugge.

Het zullen pittige maanden worden, terwijl ik zo hunker naar rust.
Naar los-laten.
Bijtanken.

Opnieuw de grond onder mijn voeten voelen.
En stabiliteit zoeken.
Vanbinnen.