Nationale pyjamadag 2019

Het mag dan wel al 2 dagen achter ons liggen, ik wil daar wel nog wat over kwijt…
Al jaren ben ik een hevige supporter van de pyjamadag en Bednet. Enkele jaren geleden konden wij op deze manier de school ìn huis brengen aan een leerling uit m’n klas.
Sofia maakte toen al deel uit van ons gezin, maar met de rugzak van ‘toen’ gingen wij er van uit dat dat wel een ver-van-ons-bed-gegeven zou blijven. Dat hoopten we althans. We hebben onze vingers gekruist en onze duimen platgeduwd om dit niet te hoeven meemaken, zélf. Want Bednet is er voor ‘wanneer het echt niet meer anders kan’.

Anderhalve maand geleden viel voor het eerst het woord ‘Bednet’ in het ziekenhuis. Mijn eerste reactie was er één van ongeloof. “Bednet? Voor Sofia? Ja…? Maar zij is toch niet zó ziek? Dat is toch bedoeld voor kinderen met kanker en zo. Of kinderen die fulltime thuis zitten door omstandigheden.”
We leerden onder ogen zien dat Sofia wél chronisch ziek is. En dat Bednetten voor haar zéker te verantwoorden was.

Dat zo’n stap niet vanzelfsprekend is…
Tussen die eerste keer dat het voorgesteld werd en de daadwerkelijke aanmelding zat anderhalve maand. Zo’n Bednettraject kan ook alleen maar slagen als álle partners en zorgverleners er achter staan.
In ons geval was dat Sofia’s trajectbegeleidster van het CLB, het ziekenhuis en de artsen, wij, en in het bijzonder de school en ‘haar’ juf Emmy. De contacten met Melissa en Ann van Bednet tussen ons en de school waren hartverwarmend.
Dat Sofia’s Bednettraject startte volop in de aanloop naar de pyjamadag voelde dubbel. Maar we zijn vooral héél erg dankbaar. Dat het kán. Een pluim op de hoed van Bednet en SPWE Basis en al wie onderweg en langs de zijlijn betrokken waren.
Dankjewel!