Zo van die zorgloze dagen…

Sofia is terug thuis…
Terug van een kampje bij oma en opa aan zee. Mét nichtje van bijna 5. Twee gibberende derdekleuterklassertjes in spe. Zo van die meisjes die zingen en dansen, en giechelen tussendoor.
Zorgeloos.
Het kampje werd vrij last minute ingepland. Het voorstel van oma en opa kwam er tijdens een dip half augustus toen Sofia besefte dat zíj geen enkel kampje deed deze zomer. Ze zoekt de laatste weken enorm naar haar ik in het grotere geheel, en beseft steeds vaker dat zíj diegene is die uit de boot valt. Ook op kampjesvlak dus. Er is gewoon geen enkele gewone zomervakantieweek zónder therapieën, doktersafspraken, intensieve consultatiedagen in UZ Leuven,… Er was geen ruimte voor een kampje. Punt. Het schoorvoetende telefoontje van oma half augustus ‘of Sofia de laatste week van augustus vrij was voor enkele dagen zee met haar nichtje’ kwam als een godsgeschenk uit de hemel gevallen. Afspraken bij nefro en cardio werden met een weekje uitgesteld, de twee afspraken bij haar bobath-kine werden geparkeerd, en de enige boe-factor was haar immunoglobulinetherapie midden die week. Maar goed. You can’t have it all.
Sofia vertrok, zondagavond, na een zonovergoten familiefeest. Met haar nichtje en broer Oscar. We zouden ze samen oppikken dinsdagavond. Oscar zou de rest van de week dan wel gewoon thuis blijven bij ons, en op woensdag zou ik met Sofia naar het ziekenhuis trekken voor een lange baxterdag. Diezelfde avond zouden we ze terugbrengen zodat ze haar kampje zou kunnen verderzetten aan zee. Zouden. We kregen maandagavond telefoon van onze kinderarts… Dat we zouden proberen de therapie van woensdag nog een weekje of 2-3 uit te stellen, mits de bloedwaarden stabiel zouden blijven. Pfoew!
Alexander deed de wissel op dinsdag. Hij ruilde Oscar voor een stapel verse zomerkleertjes en slipjes. Nog een knuffel en zoen voor Sofia en weg was hij. Sofia bleef in haar kampbubbel. Heerlijk.

En terwijl Sofia in haar kampbubbel bleef, knapte de zorgbubbel bij mij. Voor het eerst sinds heel erg lang kon ík de zorg los laten. Ik was zorgloos. Zorg-loos…
Er hoefde niet getaxied te worden van en naar kine. Er stond geen opnamedag op de agenda. Geen pillen, druppels, prikken voor mijn rekening. Er was geen ‘op mijn hoede’ en ‘wat als’. Ik hoefde niet telkens gerust te stellen, moeilijke vragen te beantwoorden. Ik moest niet aanwezig te zijn. En er was ook nachtrust. Rust tout court. De zorgloze dagen deden mij onverwacht heel erg veel deugd.
Ik had gedacht dat de vrijgekomen tijd zou gaan naar opruimen, rommelen en bloggen. Maar ik was vooral heel erg moe.
Met de zorgloze week kwam ook het besef dat een bezoek aan het revalidatiecentrum om wat documenten in orde te brengen niet zonder slag of stoot had kunnen verlopen mét Sofia. Of dat het bezoek aan de klassen en de nieuwe juffen op donderdagavond voor haar een té hoge dosis prikkels zou zijn geweest, met alle gevolgen van dien. Of dat de terugkerende KSA-groepen van broer en zus (die mij tot ontroering brachten van de intense groepsbeleving en het fijne weerzien met Lennard of Victoria) voor haar zo’n explosie aan emotie zou hebben teweeggebracht en de rest van de avond in crisis zou zijn verlopen.

Ja, het was een zorgloze week. In de ruime zin van het woord.
Er was ruimte voor eigen rust, eigen emotie, tijd voor de andere drie kinderen… en zelfzorg.

Sofia is terug thuis.
En ik voelde aan alles in haar lijfje dat het weerzien met mij intens was. Op de grens van lachen en huilen. Van niet goed weten wat dat met haar doet.
Ik vóel haar gewoon te goed. Welkom thuis, meisje. Het is goed. Ik ben bij je.

En over het zorgeloze en het zorgloze heen… vinden wij elkaar terug.