En toen werd het vakantie… en schoot mijn gemoed vol.

Geweend heb ik, bittere tranen… op vrijdag 29 juni.

Het verdriet overviel me gewoon. Er was geen stoppen aan. Nochtans een fijne dag gehad, een leuke afsluit met collega’s. Maar van een onbezorgd vakantiegevoel was geen sprake. Het enige wat ik kon denken was: “Ik zie het niet zitten” en “Hoe ga ik dat overleven zonder tijd voor mezelf op school?” Mijn job vormde de voorbije jaren mijn uitlaatklep. De plek waar ik even ‘gewoon’ mezelf kon zijn, weg van de zorgsituatie thuis. De plek waar ik even mijn hoofd voor andere dingen nodig had. De plek waar ik (halftijds) tot rust kon komen en waar ik méér was dan alleen maar mama en zorgmama.
En nu viel die fijne plek, dat toevluchtsoord, dus weg.
Wat nu.

Tegelijk voelde ik aan elke vezel in mijn lijf dat het goed zou doen, die vakantie. Dat ik er nood aan had. Maar dat was buiten alle verwikkelingen van Sofia gerekend. De hele vakantie raakte in een maand tijd (juni) volgestouwd met afspraken, opnames, consultaties, behandelingen. Ik zag door het bos de bomen niet meer en wou alleen maar wegvluchten.

Dus ik huilde.
Dikke tranen. En ik liet het toe.
En ik liet los.
De vakantie die als een blok op me afkwam… liet ik doen, begaan, en over me heen rollen.

Ondertussen is de vakantie écht begonnen, en het angstzweet en de tranen van vorige week maakten plaats voor gemoedsrust. Voor “Hé, het is oké.”
Het zal zijn wat het is. En ik probeer er het beste van te maken, voor haar, voor mijn gezin. En voor mezelf.

Ik probeer dankbaar te zijn voor de extra tijd die ik nu niet ‘moet’ uitbesteden aan schoolwerk.
Dankbaar te zijn voor de gratis koffie op pediatrie, en het onverwachte ijsje van de verpleegster.
Dankbaar voor mijn moeder die me even komt aflossen. Of mijn vader die uit de lucht komt vallen als taxi voor één van de kids.
Dankbaar voor het netwerk van mama’s die een regeling op poten zet om Lennard en zijn vrienden op de kampplaats te krijgen, én terug.
Dankbaar voor de echtgenoot die onze reis helemaal aan het voorbereiden is zodat ik er dan ten volle van kan genieten.
Dankbaar voor de last-minute uitnodiging voor een BBQ aan zee. Voor de uitnodiging van vriendinnen om samen eens iets te doen.
Dankbaar voor het languit zetelhangen vóór 21 uur ’s avonds, gewoon omdat het kan en het huishoudelijk werk wel kan wachten tot de dag erop.

Het zal geen gemakkelijke zomer worden. Er gaat geen dag voorbij zonder een afspraak met en voor Sofia. Maar we zullen er het beste van maken.
En als het verdriet het weer overneemt van de zonnige gedachten, herinneren jullie me dan even aan deze tekst? Of vullen jullie een vrij gaatje in mijn agenda? Een beetje vrolijkheid en dankbaarheid inplannen…?