Bloed geven doet leven.
Of in Sofia’s geval: bloedplasma.
Het stond al langer op mijn to-do-lijstje… in de kolom ‘practise what you preach’ dan nog. Dat bloedplasma broodnodig is om de medicijnen te kunnen bereiden die Sofia krijgt met haar immunoglobulinetherapie. En dat er een dreigend tekort is aan bloedplasma.
En ja, ik zou dat doen. Inplannen.
Zei ik 6 maanden geleden…
Wat mij dan wél over de brug trok…?
Een gesprekje met onze kinderarts zondagmorgen, toen ik tijdens haar weekend ‘van wacht’ mocht langskomen voor de medicijnenplanning van de komende 2 weken…
Dat ze mij een mailtje toonde… en vertelde over de stress een bericht haar bezorgde. Iets over regels en wetten. En contracten tussen de regering (lees: mijn niet zo beste vriendin Maggie) en de farmaceutische industrie.
En ziekenhuizen.
En middenin die hetze: de patiënt als gedupeerde partij.
Sofia kan niet meer ‘haar’ immunoglobulines krijgen. Geen Nanogam meer. Toch niet in ons dierbare regionale ziekenhuis. Wél als we daarvoor elke 3 weken naar Leuven zouden trekken. Maar dat lukt niet. On-mo-ge-lijk.
Dus we zijn opnieuw aangewezen op Privigen, waar de reacties 2 jaar geleden op zijn begonnen.
Ik dacht dat het een lachertje was… dit verhaal, het mailverkeer. Het was bittere ernst. Na ons gesprek bekroop mij een ‘typisch België’ gevoel. Samen met een ‘we zullen wel zien’ en ‘opnieuw vooruit’.
Het was wél de spreekwoordelijke duw in de rug. Of in mijn geval: de dubbelklik op de muisknop toen ik afgelopen maandag een afspraak online maakte in het Rode Kruis Donorcentrum van Kortrijk.
Bedoeling is dat ik dit blíjf doen.
Voor Sofia en alle andere patiënten waarvoor humaan bloedplasma van levensbelang is.
Ik zoek dus, in navolging van de fantastische mede-PID-mama Melanie Goethals een donordate voor mijn volgende plasmadonaties.
Je hoeft trouwens geen eerste keer bloed meer te geven alvorens je plasma mag doneren. En plasma mag je ook elke 14 dagen geven.
’t Is maar da ge ’t weet ;).
Dus… who’s in?
Ellen. Mama van vier. 
Geef een reactie