De omgekeerde wereld.

Ik moet eerlijk bekennen dat onze passage in het VTM Nieuws mij niet onberoerd liet. Ik had even tijd nodig om te bekomen. Om grond te voelen.

Niet de vele berichtjes met ‘duusd’ schone woorden deden mij terugtrekken in m’n cocon, nee. Maar de rake woorden van journaliste An Vroom waarmee ze ’t stuk opende deden mijn hoofd en hart wankelen…

Dat het de omgekeerde wereld was…
Dat mama een prikje kreeg in plaats van Sofia.

Het is een understatement.
Ik maakte een grove rekensom in mijn hoofd, en ik zweeg.

Ik had er eerlijk gezegd nog nooit bij stil gestaan.
Elke dag een venijnige prik in haar billen met groeihormonen.
Immunoglobulinetherapie via haar poortkatheter.
Littekenbehandelingen met cortisone-inspuitingen.
Bloedafnames om allerlei redenen.
Plaatselijke verdoving bij tandherstel onder lachgassedatie.
Laat er ons een slag in slaan en zeggen: alles samen gemiddeld 35 prikken per maand. Dus… 420 prikken per jaar.

Ik was op slag de ‘drive’ van de dolle donordatedag kwijt.

Mijn impulsiviteit en vrolijkheid in de “laat ons allemaal gewoon samen bloedplasma gaan geven en er een leuk feestje van maken” maakten plaats voor nederigheid. Voor respect voor háár, mijn lieve flinke dochter.
Zíj voert de prikstrijd met zichzelf élke dag. Zíj raapt bij elke prik al haar moed bijeen om opnieuw geprikt te worden. Ze vraagt alleen een handje om in te knijpen. En nabijheid. Geborgenheid.

En een high five en een ‘hoeraaaaa’ achteraf.

Afgelopen woensdag huppelde Sofia het Donorcentrum in Gent binnen, nét op tijd voor míjn prik. Ik hoefde geen handje, en ook geen high five of een enthousiaste ‘hoera’. Want ik deed gewoon wat ik móest doen… Plasma doneren. Omdat ik het mag, omdat ik medisch de goedkeuring kreeg het te mogen doen.
En omdat ik het kan, omdat ik hier tijd voor wil maken. Omdat ik vind dat ik het haar en alle andere patiënten verschuldigd ben. Omdat het voor mij 1 kleine prik is, met een maximum van 24 prikken op een jaar. En dat dat peanuts is in vergelijking met al die sterke vechters.

Daarom had ik even tijd nodig.
Daarom stond de tijd hier even stil.

* * * * *

Onze #donordate actie kadert binnen de Wereld PID Week.
Het volledige fragment vind je hier.
Een kort filmpje en wat extra duiding kan je hier zien en lezen.

Wat is PID?
PID staat voor Primaire Immuundeficiëntie, een aangeboren aandoening waarbij het lichaamseigen afweersysteem onvoldoende of geen antistoffen aanmaakt. Het is een levenslange chronische ziekte.
Een patiënt met PID is heel erg vaak ziek zonder behandeling. De behandeling is heel patiënt-afhankelijk. In de meeste gevallen kan immuuntherapie een uitweg bieden naar een ‘gewoon leven’. Deze behandeling houdt in dat de patiënt wekelijks thuis of driewekelijks in het ziekenhuis een baxter krijgt met antistoffen of immunoglobulines. Op deze manier vullen zij hun tekorten aan.

Wat heeft bloedplasma daar dan mee te doen?
Deze immunoglobulines worden gefilterd uit menselijk bloedplasma. Met andere woorden: gezonde mensen die op een gewone manier zelf antistoffen aanmaken in hun lichaam staan via het bloedplasma hun goeie antistoffen af aan patiënten die het niet kunnen aanmaken uit zichzelf.
Om de zorg en de behandeling te kunnen blijven garanderen voor alle patiënten, is dus ook een continue voorraad in de bloedplasmabank nodig.

En wat kan jij doen?
Bloedplasma doneren!
Zoek jezelf een leuke date uit en trek met z’n tweetjes (of z’n drietjes of …) richting een Donorcentrum van het Rode Kruis. Je kan vooraf een afspraak maken via het Donorportaal om wachttijden te vermijden.
Maak een leuke foto van jullie uitje en post het op social media met de hashtag #donordate. (Dankjewel, Melanie, voor de heerlijke alliteratie…)

Het is voor jou een kleine moeite, maar voor ons gezin maakt het een wereld van verschil.