Naar adem happen. Hoe doe je dat…

Je neerleggen,
je erbij neerleggen soms,
is even alles laten zakken
naar het onderste deel van jezelf.

Dingen naar je achterhoofd,
je zorgen tot onder je hart,
alles daarboven weer even licht.
Lucht. Opgelucht.

Ook stormen gaan altijd liggen.
Vroeg of laat.

Geert De Kockere

Ik kreeg het gedicht gisteren toegestuurd van een andere zorgmama.
Eentje van hart naar hart.
Eentje met zoveel waarheid. En zoveel warmte.

En nét toen ik dacht dat het ons wel zou lukken, opnieuw. Al onze courage samen rapen, opnieuw. Er samen weer tegenaan knallen, opnieuw…
Net tóen zakte de grond – opnieuw, en veel te kort na de vorige keer – onder onze voeten weg. Vandaag.

Hoe lucht je je hoofd als je geen ruimte krijgt om naar adem te happen?