Breathe…

Breathe. Just breathe.

Ik heb het mezelf al vaak toegefluisterd de voorbije weken. Op de rollercoaster van het zorgouderschap is de lijn tussen adrenaline en angst in allerlei vormen soms heel dun.
Soms moet je moeilijke knopen doorhakken, met je verstand. En ook met je hart.
Dat onze magnolia de lente inluidde gaf ons een extra boost, de broodnodige zuurstof.

Lennard zei deze week terloops: “Ik vind onze liefdesboom zo mooi nu.”
Ik vertelde hem kort dat hun moederkoeken tussen de wortels van de boom begraven liggen en dat hij dus eigenlijk wel gelijk heeft… Dat dat een liefdesboom genoemd kan worden.
“Dus wij zorgen er allemaal samen voor dat de boom goed groeit en mooie bloemen heeft…?”

We beseften allebei de gelaagdheid in de vergelijking.
En werden er stil van.