Tussen ons gezegd en gezwegen.

Dag 2020...

Het is de laatste dag van het jaar en traditioneel is dat een dag om te bloggen, gewoon eens efkes reflecteren over het voorbije jaar en hoopvol uitkijken naar een volgende dag en een nieuw jaar. Mét een glas champagne, uiteraard.

Maar bon, we zijn de laatste dag van het jaar, zo goed als alle kerstkaarten raakten dan eindelijk geschreven en de koffers zijn gepakt. Straks vertrekken we terug naar de Ardennen. Naar het plekje waar we ons hart verloren anderhalf jaar geleden. Het voelt goed om straks ook dààr het jaar te kunnen afsluiten. Alsof de cirkel rond is.

Er is intussen veel gezegd over 2020. En ook veel gezwegen. We hebben vriendschap gevoeld. Maar ook verdriet, machteloosheid, radeloosheid. Het was ‘er zijn’ voor wie hulp nodig had, een luisterend oor kon gebruiken. En tegelijk zelf het hoofd boven water proberen te houden.
Ploeteren. En loslaten.

Er was ons project. Ja, het heeft bloed, heel veel zweet en af en toe wat traantjes kost, maar kijk… We kunnen fier zijn. We hebben er tegelijk ook de schoonste momenten beleefd met mensen die na aan ons hart liggen. Voor en tussen de golven welteverstaan, yep totally 2020. Surfen (tussen die golven) en meenemen wat we konden meenemen. Er was dat éne trouwfeest(je) van bijzondere mensen, tussen de vele andere geannuleerde van andere mensen die we het zo hard hadden gegund. Er werden baby’s geboren die we konden bewonderen achter het raam, en andere baby’s die babyborrelgewijs nog niet gevierd konden worden. Er was ook afscheid-nemen-in-veel-te-kleine-bubbels. Nét wanneer je je netwerk het hardst nodig hebt en er niemand – wel in gedachten maar in daden niet – nabij kan zijn.

We dromen intussen allemaal van bubbels om in glazen te doen (of in bad). Naar dichtbijzijn en écht voelen. Kúnnen en mógen knuffelen. De huidhonger stillen. Naar gesprekken aan feestdissen met àndere tafelgenoten dan die van je eigen nest.
Naar opnieuw kunnen en durven voelen…
Want ook dat was 2020. Ik sukkelde wat met de eigen gezondheid. We kregen opnieuw verschillende diagnoses op ons bord. Én een genfout waarvan we dachten dat het de eindhalte zou zijn van bijna 7 jaar zoektocht, en waarbij de prof onze ogen opende met de woorden ‘Nu pas begint de zoektocht écht’. Zucht.
En er was zoveel te voelen en te weinig tijd of ruimte om dat verdriet toe te laten, of te kunnen zichzelf zijn. Dus parkeerden we dat maar. En hoop ik dat ik dat deksel niet op m’n neus krijg voor ik er écht tijd voor kan nemen. Om te verwerken. Ja, alweer.
En we kregen alle zes zelf covid19. Als kers op de taart zeg maar.

En zie, het jaar passeerde ook.
Elke dag ‘wekedag’.
En het voelt helemaal niet alsof het jaar om is.
Alsof niemand echt een jaartje ouder is geworden. Een gans jaar op de pauzeknop.
En tegelijk ging het o zo snel. Een TGV zonder tussenhalte, zonder naar adem te kunnen happen.
Zoef.
Voorbij.
Laat ons samen wat afspreken: laat ons collectief 2020 vergeten. Klasseren.
Maar wel alle mooie herinneringen meenemen. Want boven alles zorgde 2020 toch ook voor een portie warmte, verbondenheid, intimiteit op een bijzonder vlak.

Dus, ik vul hier straks de glazen, mét bubbels. En ik klink op jullie en alle goeds van 2020. En ik droom van 2021, het jaar waarin ik u terug ongegeneerd zal kunnen knuffelen, waarin tijd en ruimte is om te voelen, gevoeld te worden, samen te kunnen zijn. Op een bankje. Aan een tafel. In een zetel in het donorcentrum 😉.

Gewoon het allerallerbeste. Een zoen van ver, een kneepje in je arm, een ‘frotteke’ op de schouder.

Liefs,

Ellen

ps. Vergeet vanaf 31 januari niet af te stemmen op Eén! Die knappe zoon van ons moogt ge dan elke week bewonderen. Want ja, ook dàt wordt 2021. Gewoon schoon volk op tv 😊

O ja, zoals alles dit jaar was ook dit bericht er eentje van ‘haken en ogen’. Ik begon thuis, schreef verder in de auto, en las ‘m na in de Ardennen. Tussen kreeft en dessert laat ik hem op jullie los. Zo, nu sluit ik 2020 écht af.
Tot aan de overkant, hè!

2021, KOM HIER DAT IK U KUS…