Mijn hart doet van tralalala.

Mijn hart doet van tralala en kaboem en oooohhh.
Het springt en het huppelt en het danst.
En het smelt en laat een traan daar tussen in.

Dit.
Dit is rijkdom.
En magie.
En ook helemaal van ons.

* * * * * * * * * * *

Wij trokken afgelopen weekend opnieuw naar zee.
Zonnevitamientjes tanken, nu het nog kan, nu het nog niet té koud is, nu de virussen nog niet ongenadig toegeslagen hebben in ons gezin.

Zuurstof tanken ook. Naar adem happen. Samen zijn. En dat koesteren.
Het waren pittige weken, waarin afscheid nemen centraal stond. Dus toen Alexander met het voorstel op de proppen kwam, nam ik dat met beide handen aan. Dat klinkt misschien logisch, maar dat is het niet. Niet voor mij althans.
Vaak zet ik zo’n dingen op mijn balans: die van draag-kracht en draag-last. Een evenwichtsoefening die ik leerde van Diana Koster. (Google die madam maar eens… TOPvrouw, en veel te vroeg moeten afgeven. Ik heb de eer gehad haar te ontmoeten, ze liet zo’n diepe indruk na.)
Zo’n uitje kan dan wel veel draagkracht geven – het samen zijn, herinneringen maken, genieten in het nu. De draaglast die het meebrengt mag je niet onderschatten – de koffers maken, huis opgeruimd achterlaten, de extra was achteraf, alles bij hebben ‘voor het geval dat’.

We nemen die dag ook bewust foto’s, veel foto’s, kerstkaartmateriaal en zo. En printen die uit en hangen die overal op. Die éne dag biedt ons houvast voor alle k**momenten in de winter die zullen volgen.
Call it crazy, het werkt voor ons.

* * * * * * * * * * *

Die van vorig jaar: Een hele dag in een foto gevangen…

En ook wel: Kerstfotoshoot… op een zomerse dag.

En het jaar daarvoor: Once upon a time…