Wachtzaalmijmeringen.

Onze trip naar Pisa, het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, terwijl deze foto in werkelijkheid een week geleden genomen werd. Wanneer we zoiets intens beleven met ons gezin, leven we voluit in het nú, staan medische afspraken (in ons hoofd dan toch) on hold en duwen we die zelfs heel ver weg uit onze gedachten. Bewust.

Dan zijn we even – heel even – een ‘gewoon’ gezin dat op vakantie gaat. En vollen bak geniet, zoals dat hoort.
Noem het vluchten van een wereld waarin we veel te vaak met de harde realiteit worden geconfronteerd.
Dat van het hebben van een zorgenkind. Dat van therapieën. Dat van een eindeloze lijst ‘vaste’ proffen en artsen die ons elke 4 maanden willen zien. Dat van ondersteuning. Dat van gesprekken met iedereen die het wel goed meent, maar die tegelijk zo veel van je mentale energie vragen.

Deze foto dus, een week geleden. Tijdens onze allerlaatste wandeling in Pisa. Een uurtje later zouden we al op de luchthaven wachten om terug richting realiteit te vliegen. Met de realiteit om de hoek. Met een ziekenhuisopname, alweer. Van het ene in het andere. Een realiteit waar we ondertussen mee leerden leven, maar niet aan konden wennen.

Van batterijen opladen kunnen we al lang niet meer spreken want het kost meer tijd en energie om ze op te laden dan de snelheid waarmee ze opgebruikt worden door alle extra’s in ons dagelijkse leven met en voor Sofia.

Soms.
Soms wou ik dat we konden leven vanuit datzelfde Je m’en foutisme zoals we op vakantie doen.
Dag per dag. En – vooral – telkens maar de dag zélf beslissen wat er op de planning staat.
Vanuit een ongedwongenheid. En vanuit ons buikgevoel. Van waaruit we zin hebben… of net niét. Vanuit de noden van ons gezin. Of net vanuit een goesting of een honger naar een beleving…
Dag per dag.

Maar doktersafspraken en therapieën en dagopnames laten zich niet dicteren vanuit die goesting, of vanuit een zin in….
Ze laten zich dicteren vanuit een noodzaak.
Omdat het moét. Omdat er geen andere keuze is. Omdat we anders weer terug naar af gaan. En dat is nu net het laatste wat we willen.

Dus ploeterden we ons alweer door een weekje realiteit. Van het ziekenhuis over het CM-kantoor naar de bobath. Een realiteit die draait, die bolt, die loopt. Een realiteit waarin we ondertussen écht ‘thuis’ zijn, maar waar we nooit heimwee naar zullen hebben.

En dromen we weg in wachtzalen, scrollen we eindeloos door de foto’s van onze trip naar Pisa. En houden we dat buikgevoel, dat ‘even weg van de realiteit’ even vast, tastbaar in herinneringen.
Heel even.
Tot een stem – “Sofia, het is aan jou hoor, kom maar binnen!” – ons terug met de voeten op de grond brengt.