Over tijd. En stof.

Tijd vliegt.

We zijn over de helft van juli als mijn oog valt op de Bond Zonder Naam-kalender in onze keuken. De kalender waar ik in rustigere tijden gezwind elke morgen de spreuk van de dag van citeer in onze keuken, die dan wordt gevolgd door ofwel rollende ogen of een goedkeurende knik van de echtgenoot, de vraag van één van de oudere kinderen wat bijvoorbeeld ‘oprecht’ betekent, en het gegiechel en papegaaienwerk van één van de kleintjes die zo graag alles nazeggen wat ik zeg en zij (nog) niet begrijpen – u kent het wel.

Donderdag 19 juli zijn we. Het is de eerste dag in deze ‘grote vakantie’ dat ik geen afspraak, consultatie, therapie, dagopname heb staan in mijn agenda als zorgmoeder.
Ik schenk een tweede tas koffie in en geniet van de stilte. Ik kijk naar buiten, naar het zijraampje van de buren, waar al 8 jaar een spinnenweb groeit tegen het glas. Ik ga langs ons rijtje orchideeën op de vensterbank, en mijn oog vangt het kleine kalendertje dat ertussen pronkt, met de spreuk van de dag.
Het was een pijnlijke ontdekking om te zien dat diezelfde spreuk was blijven hangen bij 24 mei. Zo goed als bijna 2 maanden geleden. 24 mei begot. Sinds 24 mei een beetje weg uit mijn wereld met-de-voeten-op-de-grond en af en toe eens een ‘time check’ en tot rust komen. Sinds 24 mei op automatische piloot, op een rollercoaster die geluk en ongeluk bracht, verbindende ontmoetingen, en keiharde (nieuwe) diagnoses. Een periode waar vreugde en verdriet zich heel snel afwisselden.
Sinds 24 mei ben ik geen goeie vriendin meer, verzet ik afspraken, vergeet ik verjaardagen, stapelen de was en de plas zich op en de muizenissen nog hoger.

Dat ik die grote vakantie niet zag zitten (dat kon je hier al lezen). Dat die als een grote stofwolk op me afkwam, zodat ik geen lucht kon happen.
Ik had mezelf beloofd kei-hard vol te houden, tot 21 juli. Gewoon, dag per dag nemen. En ‘gewoon’ doen wat moest. Punt. Dat was dan al goed genoeg. Het zou een mirakel zijn dat ik 21 juli haalde, zonder kleerscheuren.

En toen kwam Karel, met een uitreikende hand. Dat hij de Dodentocht zou lopen, voor een goed doel. Dat hij dat voor Sofia wou doen en wat hij voor ons kon betekenen.
Het duurde even voor dat allemaal binnendrong. Een automatische piloot laat zich niet zomaar afleiden, hè.
An offer I couldn’t refuse.
Ik trappelde ter plaatse, vrat stof à volonté, hij gaf me een manier om m’n gedachten te verzetten, om negatieve energie om te buigen tot iets moois. En haalde me uit m’n stofwolk.

Het is 19 juli. Time check. Morgenavond zouden we op vakantie vertrekken. Onze eerste reis van twee weken lang. Vandaag zou ik inpakken.
Nee, vandaag zou ik eerst alles van de voorbije dagen ziekenhuis uitpakken, om daarna nog een wasje of twee (euh, vier, euh tien) te doen en daarnà zou ik beginnen inpakken. Inpakken voor twee volle weken. Hoera.
Het was élke extra therapie of ziekenhuisopname de voorbije weken waard.

Ik laat dan maar de kalender op 24 mei staan.
Gewoon, omdat het zo’n mooie boodschap is. Eentje op ons lijf geschreven. Eentje op ons ‘leven’ geschreven.

* * * * * * * * * *

We zijn ondertussen 13 augustus. En vandaag draaide ik de kalender om. Ik draaide in één keer alle kaartjes om. Ik keek bewust niet naar alle spreuken en verjaardagen die ik heb ‘gemist’. Want dat zou alleen maar pijnlijk zijn.
Ons verlof zit er op en verliep zonder kleerscheuren. Het duurde tot over halverwege de eerste week toen ik voelde dat de harde knopen uit mijn buik waren en mijn hoofd echt op een lege luchtbel begon te lijken.
De stress kwam wel weer opzetten de laatste 4-5 dagen van de 2de week verlof; want de week die er op volgde kwam precies als een donderwolk op me af aan die o zo mooie heldere blauwe hemel in La Douce France.
Ondertussen namen we dus ook een nieuwe horde (oftewel: enkele nieuwe horden op een rij – de donderwolk dus). We gingen op kennismaking in een ander ziekenhuis, ze kreeg haar antistoffen in haar vertrouwde ‘dichte ziekenhuis van dokter Ann’ en bleef er slapen om operatief de dag erop 6 nieuwe tanden te krijgen.
Karel liep de Dodentocht, mét succes, samen met Sharon en Heidi, en bracht zo ook een mooie cent binnen ten voordele van Bubble ID en KID Fonds (2 fondsen die zich inzetten voor patiënten met PID).

En toen was er… RUST.
Én een nieuwe spreuk van de dag. Vandaag, maandag 13 augustus.

En wàt voor één.