Lennard, (onze) ster in Beau Séjour 2

Straks, binnen een halfuur, start het tweede seizoen van Beau Séjour 2.
Normaal besteed ik aan premières van televisieseries weinig aandacht. Wij zijn het type we-nemen-het-op-en-we-kijken-dan-wel-ne-keer.

Maar sinds de releasedatum van Beau Séjour 2 bekend werd gemaakt (ergens oktober 2020), stond vandaag met een groot kruis aangeduid in onze agenda. Én in die van vele vrienden en familie. Waarom? Het is simpel…
Na vandaag hoeven wij na 2 jaar…
NIET MEER TE ZWIJGEN 🙂

Hoe dat dan allemaal begon, die zwijgplicht…?
Daarvoor moeten we toch tweeëneenhalf jaar terug in de tijd. Eind juni 2018. De directeur kreeg een mailtje van een castingbureau met de vraag ‘of er kindjes waren die geschikt zouden zijn voor een belangrijke rol in Beau Séjour 2’… Het mailtje belandde via zijn juf in onze mailbox. ‘Misschien wel iets voor Lennard?’
Dat hij dat natuurlijk direct zag zitten. Voor we een filmpje zouden opnemen hebben we wel duidelijke afspraken gemaakt, daar op ons zonnig terras. Dat hij het niet voor ons moest doen. Dat hij in het beste geval zou uitgenodigd worden voor een eerste ronde, een gesprekje, een scèneke. Maar dat hij vooral niet te veel moest hopen. En ook: stel in het geval dat hij door mocht ronde na ronde, dat hij goed zou nadenken na elke auditie of het wel écht was wat hij wou. Hij zou in een grotemensenwereld terechtkomen waar afspraken regels zijn om je aan te houden. Dat je er niet zomaar het kind zou mogen uithangen en dat er dan ook een zekere maturiteit zou worden verwacht.
Het filmpje werd kort daarna ingeleverd. In zijn beste West-Vlaams… mét haar op, zoals we zeggen. Oh boy.

Maar goed… Hij werd uitgenodigd voor een eerste ronde. Hoera! Met z’n 70. Van de ruim 650 begot. Een afspraak werd ingepland, en verzet door de begrafenis van zijn lieve opa-vriend en mijn grootvader. Tweede poging ergens eind oktober 2018. Hij was bij de laatste die gezien werden. En zie. We waren in Pisa toen we telefoon kregen. Straffer nog: we zaten in het Baptisterium met uitzicht op dé scheve toren toen Sophie van Le Quartier ons opbelde dat hij door mocht naar de volgende ronde. Met zés andere! WOW.

Afspraken werden herhaald. Of hij het nog zag zitten.
Ik had een domme vraag gesteld, aan zijn antwoord te horen. Hij had de smaak helemaal te pakken.
Eind november 2018. Volgende ronde. Een leutige namiddag in de Kopergietery in Gent. Met kindercoach Griet, de mannen van Le Quartier en de regisseurs. Ik zag ‘m glunderen. Ik zag ‘m blinken. Ik zag ‘m helemaal z’n ding doen. Samen met hem 6 andere jongens. De één al wat meer ervaren dan de ander. Bij het horen van het palmares van één van zijn concullega’s dacht ik dat dit de laatste stap in z’n traject zou zijn. Het was mooi geweest. Hij vond het plezant. Was to-taal zonder verwachtingen aan dit avontuur begonnen. Het was ook goed zo.
In de auto naar huis vertelde ik hem dat hij een sjansaar was geweest. Maar dat het nu wel hier zou eindigen. Niet omdat hij niet goed genoeg was. Maar omdat hij niet geschikt was voor de rol. Volgende keer beter. Een knuffel en een kus en een gezellige rit naar huis terug.

Tot wij een weekje later telefoon kregen. Hij mocht door. We wisten vooraf dat ze 3 van de 7 jongens zouden meenemen naar een ‘screentest’ met dé Gène Bervoets. En dat ze dan wel de knoop zouden doorhakken wie het best ‘matchte’.
Bleek dat ze alleen Lennard hadden geselecteerd.
Alleen Lennard.
Alléén Lennard.

Half januari 2019. Gent.
We ontmoeten de regisseurs. Er wordt gesproken over de planning van de grote vakantie. En over hoe spannend het is, want de VRT moet zijn rol nog goedkeuren. We wachten af.
Eind januari krijg ik telefoon van een superenthousiaste Nathalie Basteyns, regisseur. Lennard heeft dé rol!
YES!

Begin februari 2019 tekenen wij zíjn contract.
En óns zwijgcontract.

Januari 2021.
Vandaag is het zover.
Zíjn moment de gloire.

Kijken jullie?