Twee en een halve centimeter meetlatgeluk.

Drie en een halve maand zijn we bezig… met dagelijks prikken. Een venijnige naald in haar bovenbenen, elke avond een andere bil.

Het verloopt volgens een vast stramien. Terwijl de eerste boterhammen ’s avonds op de borden belanden en hun weg vinden naar gretige hongerige kindermonden, haal ik de prikpen uit de koelkast. Ergens tussen 2 boterhammen door vind ik de tijd om de pen te laten acclimatiseren.

Sofia zelf wikt en weegt haar tijd. Ze weet dat zíj aan zet is, dat zíj bepaalt wanneer er wordt geprikt. Liefst van al heeft ze de prikken niet, maar we sloten dik drie maanden geleden een deal: zij elke dag een prik; dat zou haar groot en sterk maken.
We gesticuleren daarbij met grootse gebaren bij de woorden ‘groot’ en ‘sterk’ en de ganse fanclub (haar broers en zus en wijzelf) supportert mee. Ze kiest zorgvuldig uit wie er moet prikken. Meestal is dat ik, maar ze maakt er ook geen punt van als iemand anders prikt wanneer ik er niet ben, tijdens dat heilige moment ergens tussen boterhammen en bedtijd in.
Vervolgens kiest ze een slachtoffer uit. Iemand waar ze genadeloos in de hand mag knijpen. Wie de rol krijgt toebedeeld, voelt zich uitverkoren om dit moment te mogen delen, met haar.

Terwijl zij de keuze maakt tussen Dora, Paw Petrol en Frozen, bereid ik de pen voor. Ontsmetten, naald erop, dosage checken, optrekken, dop verwijderen.
Soms breekt er nog een stille paniek uit wanneer ik dichterbij kom met de naald. Een enkele keer sloeg ze de pen uit mijn hand waardoor ik opnieuw mocht gaan beginnen. Maar meestal doet ze flink wat er van haar verwacht wordt: ze kijkt de naald in de ogen, knijpt het handje van haar partner in crime plat (als ze niet vergeet te knijpen 😏), telt in gedachten mee tot acht, en legt dan zorgvuldig Dora of Elsa op de plek waar geprikt is.
Van tijd tot tijd is een druppel bloed getuige van wat net gebeurde, maar vaak is het zoeken naar het gaatje waar de naald in de bil ging.
En als je goed kijkt kun je alle prikplekken van de voorbije week zien, als trofeeën.

We komen van ver. Van weken waarin we niet konden geloven of vertrouwen in een dagelijkse prik als deze nu. Want in het begin sloeg ze in paniek, kon ze het allemaal niet goed begrijpen. (Nieuwe dingen vragen nu eenmaal meer tijd en begeleiding bij haar, omwille van haar autisme.)
Maar we hielden vol, hoopten dat de luchtbel die we haar voorhielden (dat van groot en sterk worden, met dito gebaren) niet zou openspatten en de prikpen een lege doos zou zijn.

Dus ja. Wij waren zot content toen we bij de eerste grote controle in UZ Leuven mochten horen dat er tweeëneenhalve centimeter bij kwam op de lat. In drie maanden tijd.

Twee. En. Een. Halve.

We gloeiden alledrie van contentement, daar op onze stoelen bij de dokter.
Ge zoudt van minder blinken in uw vel aan de meetlat, niet?

Kleine kanttekening…
Je kan niet zomaar starten met groeihormonen. Daar gaat een lang proces aan vooraf. Je moet aan een aantal voorwaarden voldoen. Het dossier komt voor een raad van endocrinologen die beslissen over jouw lot. En dus ook over de terugbetaling. Want deze prikken uit eigen zak betalen is onmogelijk: 12,5 euro per prik, and that’s only the beginning, want hoe groter ze wordt, hoe hoger de dosage.
Je krijgt ook de boodschap dat de hormonen ook soms géén effect hebben. Maar wij hebben dus ‘geluk’. Het slaat aan. Oef.
Al is de volgende horde op ons parcours: Kunnen haar spieren de inhaalgroei van haar botten aan? De kans is groot dat we binnenkort starten met spalkjes, omdat volgende probleem op haar pad aan te pakken…
Maar – hey – twee en een halve centimeter, hé!