Bloemen voor de ziel.

Waarom het stil is… en nog eventjes stil blijft. Denk ik.

Een beetje zelfzorg. Zelfzorg in een vaas, bij gebrek aan een lang warm, innemend en zielverzorgend bad.
Aan de buitenkant sterk en kleurrijk, maar tegelijk broos en breekbaar. Zoals de droogbloemen, laat ons zeggen.
Het is stil op de blog. En misschien of waarschijnlijk zal dat nog een tijdje zo blijven.
Dodelijk vermoeiend waren de voorbije weken, en bij uitbreiding het voorbije dik halfjaar.
Ik ben moe.
Zorgmoe.
Zorgmoedermoe.

Het is ploeteren door papierwerk, dossiers op punt stellen, aanvragen voor god-weet-wat.
Het is elke nacht de nachtshift trekken. Sofia die na haar inslaapmedicatie wakker wordt en dan de slaap staakt en (als we geluk hebben) ons mee neemt in de rest van haar woelige nacht.
Mijn hoofd doet overuren, probeert ons gezinsbedrijf te runnen zoals het moet, maar kan nog maar net mee op het ritme van de dagen.
En ik word zelf wakker. Ik lig te woelen omdat er alweer belangrijke vraagstukken op tafel liggen. Omdat onze consultatiedag in Leuven weer stilaan dichterbij komt en ik zo verlang naar antwoorden… antwoorden die soms mijlenver staan van wat de wetenschap ons vandaag kan vertellen.

Ik zou zo graag een glazen bol hebben. Of gewoon iemand die me gerust kan stellen, die écht weet of het écht goed komt. Niet van het veelbelovende type en dan een dikke ontgoocheling achteraf.
Maar dat is allemaal te veel gevraagd.

Op z’n minst een back-up dan, asjeblieft.
Dat ik eens even kan onderduiken in ons bed van dons, de zorgen wat parkeren,… en bijslapen. En misschien ook een beetje vergeten.
Maar bubbelgewijs lukt dat hier niet zo goed.

In tussentijd verwen ik mezelf dan maar met bloemen.
Bloemen voor m’n rusteloze ziel…