Twintig.

Wie moet ik nu zoenen
op oudejaarsnacht, ergens dik 2 uur na middernacht
Nu we 20 jaar samen zijn

We hadden moeten grappen over hoe het toen begon met een goed voornemen dat helemaal fout bleek te zijn. Achteraf.

Hoe omarmd ik ook mag zijn
Ik ben zo eenzaam zonder jou

Want ik ben niemands ‘nummer 1’ meer nu als het op kussen en vastpakken aankomt. Het nijpt.

Ik was heel graag jouw nummer 1.
En jij was die van mij. Zonder twijfel.

Je was mijn hevigste supporter en tegelijk mijn grootste criticus. Ik mis je in grote dingen, maar nog zoveel harder in de kleintjes. De knipoog. Het stilzwijgende schouder-aan-schouderschap waarmee we samen door het ouderschap – en bij uitbreiding ons hele leven samen – ploeterden.
Mijn teamplayer. Mijn maatje. Mijn danspartner. Mijn man.

Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou.

Vannacht hadden wij 20 jaar ‘ons’ moeten vieren.
We zullen vieren. Blijven vieren.
Het leven. Jou.
Ons schoon nest.
Beloofd.