Zes maanden.

Zes.

Ja. Het lukt. Het lukt ook zonder jou. Dit moederen. Ouderen voor twee.
Maar daarom wil het niet zeggen dat we dit hebben gewild.
De dagen zijn lastiger.
Het draait. Vierkant. En op automatische piloot. Met hoofd en hart niet in cadans, maar wel op een fragiele balans.
Ja. Het lukt. We dóen het lukken zonder jou.
Maar dat willen we niet.

Er was nog een heel leven te leven. Onzen ouden dag. Met kinders en kleinkinders. Samen rimpels krijgen. Met een potje kaffie.
Mijmeren.
Wijmeren.
Over het leven dat we samen leefden.

Zes.
Zes maanden zonder jou.
Zes maanden al.
Nog maar.

Na zes maanden durf ik zeggen dat de eerste shock soms ruimte maakt voor intens verdriet. De boosheid maakt plaats voor gemis. Voor een gebroken hart en een verleden toekomst.

Nooit wordt nog als vanouds. Er is een kinderlijke naïviteit weg. Bruut ontnomen. De kinderen zijn naast hun papa ook hun onschuldige kindertijd kwijt. Het leven is hard. En heeft zich van zijn verschrikkelijkste kant laten zien.

Dus we roeien. Met de riemen die we hebben.
Rijden op automatische piloot.
Voorbij de shock, het diepe verdriet en de dieperik in.
We doen ons best.
Het lukt. En we doen het lukken.
Maar we wilden dit niet.
Willen het niet.
Willen jou eigenlijk heel gewoon terug.

💔

#Alexander
#wantthuisisoveralwaarjijbent
#jewordtzohardgemist
#zesmaandengemis
#rauwerouw