Elf maanden.

Elf maanden.
Ik zucht. Diep. En het zuchten doet goed. Voor het eerst sinds lang lukt het opnieuw om diep in en uit te ademen. Ik voel opluchting op de een of andere manier. Er is bijna een jaar om. Ik ben diep gegaan het voorbije jaar. Dat voel ik nu pas écht. Maar we hebben dat wel mooi overleefd, beleefd, geleefd. En met die eerste verjaardag in het zicht weet ik ook eerlijk gezegd niet wat ik moet voelen. Er is nog steeds verdriet, om wat de kinderen en mij ontnomen is geweest. Het had niet zo mogen zijn, niet voor hén. Het lukt, ook zonder Alexander. Dat hebben we geleerd. We dóen het lukken. Maar het is enorm lastig éénouderen voor twee.
En er is ook hoop, en er zijn kleine plukjes geluk. En we hebben de moed om elke dag op te staan en te blijven zoeken naar de silver linings, naar wat het leven zo kostbaar maakt. We hebben elkaar meer dan ooit stevig vast, al voelt het ook soms alsof we elkaar verliezen als de golven ons gezin overspoelen. We vinden elkaar wel weer, om dan samen aan te spoelen, grond onder de voeten te voelen en samen te landen in deze nieuwe realiteit dat het weduwe- of halfwezenschap heet.

Alexander,
Elf maanden. Dat is al zo lang. En tegelijk ook zo dichtbij. Het lijkt een eeuwigheid geleden, het ‘leven voor’. Maar tegelijk voelt het dikwijls nog alsof je zó door de deur kan komen binnenwandelen. Mijn verstand weet dat heel goed, maar mijn hart en lijf voelen je zo dichtbij. En je bént er ook. Je bent er écht.
Je bent er in de bloemen die opnieuw beginnen te bloeien op terras. – Voorzichtig nog. Maar ze komen. En ze bloeien uitbundig. –
Je bent er bijna als ‘jouw’ eerste dahlia.
Je bent er in je koesterportret, van de hand van de liefste Veerle die kwam luisteren naar de verhalen van de onze kids en die jou met tedere hand zo mooi in beeld bracht.
Je bent er in de regenbogen, in de vlinders. Je bent er in muziek. Je wordt genoemd. Jouw humor rolt over de tongen. Je bent er altijd bij, ook al blink je uit in afwezigheid.
En vandaag brachten we ook jouw auto, jouw (ei-zo-na-)oldtimer (en eigenlijk ook een beetje je vijfde kind) thuis nadat hij een tijdje in herstel was.

Je wordt gemist. En je zal altijd gemist worden. Je zal er ook altijd zijn. Maar nu jij op zoveel manieren thuis bent gekomen, voel ik ook je vibe in de lucht hangen. Jouw energie. En mét jou ook de verse lucht die ik nodig had in dit ‘leven na’.

En zoals je het niet anders zou willen: we hebben zotte plannen, onze kiddo’s en ik.
Voluit leven, want dat hebben we geleerd. Hebben we samen gedaan. En hebben we elkaar beloofd.
En we nemen je mee.
In alles wat we doen.
Want thuis is nu eenmaal overal waar jij bent.
Voor altijd.
(En ja, we gaan jouw auto poetsen. En we zullen nog eens extra frotten ook. Dat hij blinkt. En we gaan ‘m rijden, met de ‘kappe’ open, de haren in de wind en een fancy zonnebril op onze neus. Beloofd.)