Vijftien

Vijftien.
Vandaag zijn we 15 jaar getrouwd. Zouden we geweest zijn. Een jubileumjaar. ‘Ons’ jaar. Samen met jouw 45ste en mijn 40ste zouden we dat gevierd hebben. Ongetwijfeld.
We hadden weinig reden om te vieren nodig, want we vierden élke dag.

Bizar toeval ook dat ik nét vandaag in UZ Leuven ben met onze dochter. De plek waar we vorig jaar óók vierden. Met ziekenhuispudding uit een plastic potteke (mét speculoosje – uiteraard!). Onze dochter oogrollend toen we samen dansten in haar kamer (we all know where she got that from). Niet de meest idyllische plek om samen te vieren, maar we waren samen, en dat was het enige dat telde.

Feit is, sinds jij er niet meer bent, wordt er niet meer gedanst. Toch niet meer zo uitbundig, onbevangen en enthousiast als vroeger. De dansbenen raken in de knoop, mijn lijf voelt als een slome pudding en ik mis een onbezonnenheid, een goesting om alles te geven op de dansvloer. Want ik mis mijn dansmaatje. Punt.

Gulzig leven. Ik heb het er moeilijk mee. We deden het samen. Je had zoveel energie. En we tilden elkaar naar een hoger niveau. Samen. De kids. Gij. Ik. Wij.

Gisteren ging ik gaan zingen. Allez chantez, in onze Wevelgemse kloostertuin.
Ik heb gezongen. Vol overtuiging en goesting. Nee, zingen was niet één van mijn talenten, zei jij altijd. (De zangproeven in mijn notenleerlessen van de afgelopen jaren bewijzen het tegendeel zou ik in mijn offensief beweren, nvdr.)
Laten we het er over eens zijn dat ik gewoon staffere àndere talenten heb, deal?
Maar ik heb dus gezongen. Voluit. En voor het eerst de vrijheid gevoeld zoals dat bij dansen gebeurde. Een gevoel dat ik al een jaar ‘kwijt’ ben. Weg. Samen met jou verdwenen.
Maar het zit er dus nog. Diep.

Ik dronk wijn. En ik genoot.
Want je was zo dichtbij.
Je huist nog zo in mij.
En thuis, thuis is overal waar jij bent.

Gelukkige kristallen verjaardag, ventie.
Cheers.
Op ons.
Op jij in mij.
Op wij.