Voor elke dag een bloem

Voor elke dag een bloem, zei hij.
Wisten wij veel dat hij daarna elke dag zo hard gemist zou worden.

‘Zijn’ vaasje kwam thuis, gebakken en geglazuurd, de dag nadat hij zo plots vertrok.
Er is geen tijd voor een bloem elke dag.
Maar er is wel elke dag gemis.
En sinds we terug kwamen van Botswana ook elke dag verdriet. De emmer loopt over. Het vat is leeg.

Er staat veel te gebeuren. Sofia wordt binnenkort weer opgenomen en er zijn complicaties on the road. Dat ik binnenkort wéér in een wachtzaal mag zitten wachten terwijl een deel van mijn zijn op een operatietafel wat verderop ligt, dat doet weinig goed aan het gemoed. Er is angst. Heel veel angst. Om wat is en wat komen gaat.
Niet dat ik geen vertrouwen heb in het team in Leuven dat er alles aan doet om op elke soort situatie voorbereid te zijn.
Neen.
Het is het gebrek aan vertrouwen in ‘het leven’ op zich.
Het heeft zich van zijn lelijkste kant laten zien en het is moeilijk om terug te geloven dat het misschien toch nog een heel klein beetje goed komt.
Dus wie zegt dat alles goed komt…?
Niets is nog zeker.
En er is al helemaal geen sterke schouder om op uit te huilen, op te leunen als het te veel wordt om te dragen, of jij die er gewoon bent om te zeggen dat we het wel gewoon zullen doen, samen.

Elke dag een bloem, zei hij.
Elke dag gemis, zeg ik.
(Kom terug.
Asjeblieft.)