Zorgmama zijn…
Het komt en gaat als een rollercoaster aan emoties.
Het draait rond het temmen van de grote en kleine verdrietjes. Om het vreugde vinden in kleine dingen. Het onnoemelijk dankbaar zijn om wat is; maar tegelijk ook even intens de ruwheid van verdriet voelen.
Ik ben geen supermama. Maar ik doe mijn best. Mijn hart breekt heel vaak in duizend stukken, en op de één of andere manier krijg ik de lijm terug aangereikt. De lijm, die vaak in een lieve lach, een bemoedigend woord zit; of gewoon van in jezelf naar boven komt.
We leerden er mee leven. Met die rollercoaster aan emoties. Maar wennen doet het niet. Nooit. En dat zal het ook nooit doen.
En soms… zijn er van die dagen dat het moeilijk is om de lijm te vinden, om je hart samen te rapen, om al je courage bijeen te krijgen en er opnieuw te zijn.
Voor je kind.
Voor jezelf.
Vandaag is zo’n dag.
Morgen… morgen wordt het beter.
Ellen. Mama van vier. 
Geef een reactie