You can shake the sand from your shoes, but not from your soul.
Dit is ‘m. Onze ‘kerstkaartfoto’.
We wonnen er ook een jaar lang schoenen mee bij Schoenen Torfs.
De 3de laatste foto op de geheugenkaart op die ene mooie zondag in oktober.
De 3de laatste van de 700.
In deze foto zit de hele dag gevangen.
Het plezier, de chocoladekoeken om 8u op het strand, het lopen van de duinen, het gooien van schelpjes in zee, het kuieren langs de vloedlijn, het eindeloos smullen van de tapas op een zonnig terras, het in-en-uit de zee lopen van de kids, de natte broeken, het kastelen bouwen, het puttekes graven, schelpen zoeken en ruilen onder elkaar.
En het slapend geluk op de achterbank wanneer we ’s avonds naar huis reden.
De dag erop moest ik er met Sofia om 5u uit voor een lange consultatiedag in Leuven. Een wereld van verschil.
Maar ik was ‘opgeladen’.
Ellen. Mama van vier. 
Lieve Ellen
Ik ben je blog beginnen lezen. Eerst 1 bericht, toen 2,toen 3, toen allemaal.
Ik heb gehuild. Tranen met tuiten. Van medeleven met jullie , maar ook erkenning, herkenning, meevoelen, meeploeteren,…
Buiten je helse bevallingsverhaal en wat het hoofdje met zich meebrengt, voel ik je pijn ,je onmacht, je geploeter, je rollercoaster zo goed.
Wij hopen op een pid-diagnose nu hier.
Ergens in m’n hoofd misschien nog de hoop dat ik het me allemaal inbeeld en we wakker komen uit de nachtmerries maar toch wel veel meer door de realiteit de hoop dat ze eindelijk de vinger op de wonde kunnen leggen, we niet in die rat race van onzekerheid en angsten moeten blijven leven.
Dankjewel voor het in de aandacht te brengen. Dankjewel voor jezelf te zijn . Dankjewel voor niet op te geven. Dankjewel voor aan allen die in die luide storm roepen waar niemand ze hoort, ze een megafoon aan te reiken en een bergtop om over een dal uit te kijken .
Heel veel liefde voor jullie
X
LikeLike
Lieve Sarah,
Jouw woorden doen énorm deugd. Ik hoop voor jou dat de diagnose rust kan bieden, en hoop toch stilletjes ook mee op ‘geen diagnose’, maar daar zijn jullie geen stap mee vooruit. Een diagnose brengt wel een behandelingsplan met zich mee, en dat pas verloopt niet rimpelloos, maar het is wel een pad. Dus ik begrijp je frustraties, je ‘hopen op’, en het verdriet.
Het onder de aandacht brengen van PID is er omdat ik zoveel woede in mijn lijf voel. Woede van onbegrepenheid. Niet alleen bij mezelf, maar bij veel andere patiënten en ouders van. Ik stond tot voor kort ook aan de zijlijn: geen energie om dat te doen. Maar als iedereen aan de zijlijn blijft staan gebeurt er ook niets… En dat “op de barricaden springen” heb ik van geen vreemden. Dat heb ik van mijn papa mee denk ik ;).
End at vraagt veel, naast het zware zorgouderschap voor Sofia, maar dat geeft tegelijk ook zoveel, als ik reacties zoals deze van jou lees…
Lieve Sarah, je bent niet alleen. Roep maar als ik iets voor je kan betekenen…
Zoen,
Ellen
LikeLike