Ouderzonden… The Challenge. Ik schreef me nogal impulsief in. Zo ben ik nu eenmaal, impulsief. Om het dan daarna te beklagen. Maar – hey – het is nog steeds de ‘Dagen zonder Klagen’, en ik ben ook niet het type dat beloftes zou breken, dus met enige vertraging… Here we go!
Ouderzonde #1. Superbia, hoogmoed, ijdelheid.
Waarin blink ik uit? Eens jezelf onder de loep nemen en ongegeneerd stoefen met je eigen kwaliteiten. Phoe, moeilijk, dit… ’t Zit niet in de nature van West-Vlamingen, hoor ik wel eens. Wij zijn nogal bescheiden en doen gewoon ons best. But I’ll give it a try, though…
Ik hoor zo vaak van anderen dat we dat zo goed doen, dat ‘zorgouders’ zijn. Dat we tonnen energie lijken te hebben en ons overal lijken ‘door te skarten’, mét de glimlach.
Voor ons voelt het verhaal van ons gezin ruimer aan dan dat.
Wat buiten onze huismuren als sterk en positief gezien wordt, is binnenhuis bittere ernst; met tranen, met wallen, met een opvliegend randje wanneer de vermoeidheid toeslaat naar zieke nr x of slapeloze nacht nr y. Maar ook de tranen van vreugde om kleine gelukjes, wanneer mijn man en ik kunnen bijtanken tijdens een avondje uit.
En toch… vinden we telkens ook weer de veerkracht om door te gaan. En de durf om hulp te vragen. En de energie om extra projecten in het leven te roepen of om onze schouders onder iets te zetten.
Misschien is dàt wel iets om verwonderd over te zijn. En tegelijk ook trots op te zijn.
En zo komen we naadloos bij de eerste ouderzonde. Het is dan wel niet iets waar ik zelf over durfde te denken. Maar als het je wordt ingegeven door mensen in je entourage, dan zal daar toch wel waarheid in zitten, toch? En dan moeten we even door die West-Vlaamse bescheidenheid bijten en gewoon ongegeneerd eens dùrven zeggen:
Ja, ik heb veel veerkracht.
Dit gezegd zijnde… Tot de volgende.
Ellen. Mama van vier. 
Plaats een reactie