Het #MegaSofiaproject…

We zijn vandaag 30 januari. Vandaag, exact 4 jaar geleden, kregen we in ons kamertje op de MIC te Brugge te horen dat Sofia geopereerd zou worden. Op 1 februari.
We zaten op onze rollercoaster. En we wisten niet waarheen.
Noch konden we ons voorstellen of er überhaupt nog een weg of een (acht)baan zou zijn na 1 februari. Want ons leven stond stil. On hold. En dat terwijl alles zo snel en buiten onze macht om leek te gaan. We hadden niets meer zelf in de hand. We moesten ons overleveren aan het lot. En dat was moeilijk.

In die moeilijke periode, waarin we niet meer aan langetermijnplanning durfden doen, bracht de witte omgeving van de NICU ons rust. We leken de wereld even te vergeten. GSM werd stil gezet. We zaten er heel erg vaak – alleen of met twee – tussen de bezoektijden door, naast Sofia. Het stond in schril contrast met de drukte van het bezoek op onze kamer op materniteit. En het stond ook haaks op de chaos aan gedachten in ons hoofd. Hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. De NICU bracht gemoedsrust. Door de omgeving. En door de personen die er werken.

Big things have small beginnings…

Al jaren speelde ik met de idee om iets terug te doen aan de dienst NICU. Maar wàt?

Het leven kabbelde voort. Sofia werd 1. En 2. En nog een jaar later 3.
Papa Alexander was ondertussen van job veranderd. Wasbare luiers. En baby- en kindertextiel.
Of we daar misschien iets mee konden doen.
We stelden de vraag schoorvoetend aan de dienst. Konden ze dekentjes gebruiken…? Fleecejes. In funky kleurtjes.
Daar werd met vol enthousiasme op gereageerd. Er werd een team samengesteld: vrijwillige naaisters, vroedvrouwen die vanuit ontwikkelingsstimulerende zorg omkadering geven op de dienst,… en mezelf.

Het #MegaSofiaproject was geboren.
Mijn hart vulde zich met enthousiasme. En warmte.

Maart 2017 kwamen we met z’n allen een eerste keer samen. Bij ons thuis in de woonkamer. Stoffen kiezen! We leken kinderen in een snoepjeswinkel. ‘Zouden we die…?’ ‘Nee, kijk eens, wat denk je van deze?’ ‘O, wacht eens, dit is ook wel heel erg leuk’

Tot we in dat laatste stalenboek keken… We vielen als één blok voor de Pin Pin collectie. Matching fleecejes en – huppakee – de bestelling kon worden opgemaakt.

Oorspronkelijk zouden wij – ouders van Sofia – de stoffen zelf bekostigen. Maar toen kregen we van de firma Bambinex te horen dat zíj alle stoffen zouden sponsoren. Ik pinkte meer dan één traan weg. Van ontroering. En van geluk.
Gezegend voelde ik me. Gezegend dat we dit project konden dragen. Wat kleur geven aan de steriele witte omgeving van de NICU, zónder aan rust in te moeten boeten.

Half april lag diezelfde woonkamertafel, waar we een maand voordien nog in alle boeken hadden zitten neuzen, vol. VOL, zeg ik u. Met grote rollen fleece en stof. In alle kleuren.

Zo goed als alles werd gemeten, geknipt en voorgewassen door mijn mama en mij.
Toen ik haar over mijn wilde plannen vertelde, sprong ze meteen mee op de kar. Mijn moeder, die anders zo voorzichtig is, realistisch ook, ging mee in het enthousiasme en zou meehelpen waar ze kon.
Met twee ploegden we ons door die stapels stoffen.

Alles stond klaar, geknipt en gewassen, voor half mei. We zouden een eerste keer samen komen om te stikken. Stikken ja… Het oorspronkelijke doel (‘We gaan wat dekentjes overlocken voor op de dienst’) was uitgegroeid tot een groots project: er zouden grote couveusehoezen gemaakt worden (om het pikdonker te maken in de couveuses voor de kleintjes), er zouden wiegdekentjes gemaakt worden (voor de kleine open wiegjes), er zouden hemeltjes voor diezelfde wiegjes gemaakt worden, en tot slot zouden er ook lakentjes gemaakt worden om onder de hoofdjes van die kleintjes te leggen, zowel in de couveuse als in de wiegjes.
Alles samen kwamen we 4 (of 5?) keer samen om een ganse dag te naaien in het AZ Sint-Jan, met al wie kon stikken en zich vrij kon maken. Dat was soms een wisselende bezetting, maar het deed ook zo’n deugd dat er ook elke keer vaste mensen waren op wie we konden rekenen.

Thuis deed ik ook vaak door… Meestal alleen. Maar er was ook die plezante avond met een vriendin, waar onze overlockmachines ratelden en daverden op onze keukentafel dat het een lieve lust was.

De laatste weken legde ik de laatste hand – draad? – aan het project.

Ik zou liegen als ik zeg dat dat me niets doet.
Ik heb gehuild, afgelopen zaterdag, toen de àllerlaatste steken van onder mijn overlock rolden.
Gehuild. Keihard.
Van ontlading. Van blijdschap. Van rouw.
Rouw… Want het afsluiten van het project betekent ook afscheid nemen van een periode. Een periode waarin het einddoel me naast naaiwerk en nieuwe vriendschappen ook zin had gegeven aan de reden ‘waarom’, het ‘lot’.

Morgen, woensdagnamiddag 31 januari, overhandigen we het project. Officieel. Met wat pers en al.
Ik ben zo blij.
En ook zo trots. Trots het moment te kunnen delen. Met Sofia. Met mijn mama. Met Alexander ook.
En met iedereen die gesupporterd heeft, actief heeft mee genaaid, of gewoon van tijd tot tijd eens uit oprechte interesse vroeg hoe het met het project liep.
Dankjewel.

Morgen…

Speciale dank aan Bambinex voor de steun aan het project,
dochteronderneming van Cazitex NV.
http://www.bambinex.com
http://www.cazitex.be

Voor foto’s van het project:
Zoek  de hashtag      #megasofiaproject   op Instagram.