Mijn haat-liefde-verhouding. Met een helm. (Begot.)

Ik beken. Ik heb een haat-liefde-verhouding.
Met een helm.

We zijn voorbij half september en we vieren deze week vier jaar helm.
Vier. Jaar. Helm.
En in één denkscheut door denk ik daarbij ‘nog elf, twaalf jaar te gaan’.  En ook ‘nog twee jaar en we kunnen beginnen aftellen’. Al vier jaar. Nog maar vier jaar.

De helm kwam er, wanneer de artsen van Sofia verwachtten dat ze aan het ontdekken zou slaan en de wereld kruipend zou verkennen: toen ze zo’n 8 maanden oud was. Ze kon helemaal niet zelfstandig rechtzitten en had geen goeie rompcontrole, een échte baby dus nog, maar die helm maakte zijn entrée, of we dat nu goed konden vatten of niet.
Hij kwam als een lief, te nemen of te laten. Nam plaats in bij ons aan tafel, op het verzorgingskussen, in de luiertas, in bad.
We verzorgden ‘m: We poetsten elke avond mooi elk geurtje weg, koterden restjes groentepap van tussen de naden van het lederen bandje, en gaven hem de tijd om rustig te drogen. Elke avond. Na bedtijd.
Het was een goudklompje. Kostprijs, een kleine 2000 euro. Volgens ’t RIZIV. In werkelijkheid zou dat veel meer zijn. Aan werkuren en het materiaal. Dit is vakmanschap.

Maar goed, hij kwam dus, die helm.
En hij nam veel meer dan alleen maar plaats en tijd in.
Hij zou vaak ook het referentiepunt worden om te spreken over Sofia of ons gezin. De situaties zijn niet meer te tellen. ‘Kijk naar dat meisje met de helm.’ Of: ‘Die bestelling mag naar dat gezin gebracht worden met dat helmke, ge kunt nie missen.’ Of ook: ‘Kijk, dat kindje met dat helmpje zit bij den onzen in klas.’
De lijst van de voorbije 4 jaar is eindeloos.

Ik vind het jammer, dat die helm wie ze écht is in een eerste ontmoeting met anderen vaak verstopt. Of dat (het dragen van) de helm haar in één woord beschrijft.
Wie haar langer kent – wie de tíjd neemt om haar te leren kennen, voorbij de helm – ziet de expressieve blik in haar ogen, kijkt glimlachend naar dat zwierig haar dat uit de zijgleufjes van de helm springt. Of ziet haar enthousiasme, hoort haar aanstekelijke lach.
Wie voorbij de helm kijkt ziet ons gezin zoals het is: een groot gezin van vier, eigenlijk gewoon een gezin als een ander, waarin respect voor de ander (hoe die ook mag zijn) belangrijk is.
Áls ze maar voorbij de helm kunnen kijken.

Ik roep op om allemaal samen voorbij (en onder en naast) de prothesen en orthesen en andere hulpmiddelen te kijken van mensen met een beperking, een handicap, een foutje der natuur,…
Ik roep op om voorbij de rolstoel te zien, en de energie op te merken dat iemand uitstraalt. Ik roep op om voorbij de gehoorapparaatjes te kijken en te zien hoe mooi die ogen wel niet zijn. Ik roep op om voorbij de vreemde moeilijke looppas van een man te kijken en tijd te nemen om te luisteren naar zijn verhaal, wat hem drijft, wat hem boeit.

Ik roep op om de méns te zien, voorbij de beperking. Want dàt is de kracht van tot verbinding komen. Dàt is ook de kracht die nodig is om mensen uit hun isolement te halen, uit die bubbel van hun beperking. Deze kinderen, mensen, méns laten zijn. In al hun vrolijkheid, enthousiasme, vastberadenheid, gedrevenheid, eerlijkheid.
En respect. Voor àl hun talenten die zo véél verder reiken, voorbij welk hulpmiddel dan ook.