Better wonderful than perfect.

Aan de vooravond van Sofia’s verjaardag sla ik aan het mijmeren. Het zit al een ganse maand onder mijn vel, maar vanavond geef ik er aan toe.
Mijmeren.
Toegeven aan de trots, die zoveel verder – dieper – reikt dan ooit tevoren.
Intense hoop, dat ze altijd haar lot, haar aandoening, of haar helm, zal dragen met een gratie en ‘attitude’ die we nu al zo hard in haar bewonderen.
Hartverwarmende liefde, van Alexander en mezelf, maar ook van Lennard, Victoria, en (zelfs van) Oscar: hun gejuich, die ook van zo diep komt; het supporteren bij elke stap vooruit.
Maar er is ook telkens weer het randje verdriet. Verdriet om het niet een “gewoon” kind te mogen zijn, verdriet om de rollercoaster waar we – verrast en ongewild – in terecht zijn gekomen 3 jaar geleden. Verdriet, bij elke nieuwe verwikkeling bij het zoeken naar de grote kapstok van Sofia’s aandoening.
Ik kan alleen maar overlopen van moederliefde als ik terugkijk naar wat “3 jaar Sofia” met ons gezin heeft gedaan. Het bracht ons zoveel dichter bij elkaar. Het leerde ons geluk naar waarde te schatten.

Sofia, ónze MegaSofia… “Better wonderful than perfect” is he-le-maal op je lijf geschreven.
Gelukkige verjaardag, morgen! ❤