Ouderzonde #4 – Invidia

Omdat ik de ‘Ouderzondenchallenge’ tot een goed einde wil brengen – kost wat kost.

Nummer 4: Invidia. Nijd, jaloezie, afgunst.
Wat zou je direct overnemen van een andere ouder mocht je kunnen?

Ik wil eerst en vooral stellen dat ik héél gelukkig ben met hoe mijn leven is, ik ben niet jaloers, noch afgunstig op ‘grote vlakken’. En heb er ook vrede mee dat ons leven nu eenmaal niet over rozenblaadjes liep. Dat we heel wat op ons bord kregen de voorbije jaren. Maar dat we dat een plaats kunnen geven en er – oprecht – het beste van maken.

En toch, als ik eerlijk ben met mezelf flitsen er soms wel gedachten door mijn hoofd die een jaloers kantje hebben.
Ik ben heel erg blij met Sofia in ons leven, ik zou ze voor geen geld ter wereld kunnen missen. Ze leerde ons ‘de andere kant’ van het leven kennen: mijn man en ik kwamen dichter bij elkaar dan ooit; we kunnen rekenen op een schare trouwe vrienden; we koesteren nog meer dan vroeger wat we hebben.
Maar Sofia’s komst heeft ons ook beperkingen gegeven, beperkingen die onze levenswijze beïnvloeden. Waar wij – voor altijd – rekening mee dienen te houden.
In tijden waarin wij soms ‘vergeten’ wat er allemaal is en je als een gewoon modaal gezin vakantieplannen maakt, is er altijd die realitycheck: we kunnen niet naar een warm land (want ze zweet niet en zou oververhit geraken), we moeten rekening houden met haar 3 wekelijkse immunoglobulinetherapieën (en de vakanties of weekendjes-weg daartussen plannen; alleen houdt het bouwverlof daar geen rekening mee, helaas), er is de tandzorg waar wij extra aandacht aan moeten schenken (àltijd, ja àltijd een tandenborstel en tandpasta op zak). Ik som maar een fractie op, want er is zoveel meer.
En als dat allemaal nog niet genoeg is, dan zijn het de starende blikken wel. Reality check maal 2, of maal 3.

Dus geef ik toe: soms, heel soms, ben ik eens jaloers van gezinnen waar alles ‘smooooth’ verloopt, en waar alles als vanzelf kan. En alles vanzelf lukt. En alles vanzelf gewoon mag.
Gewoon, omdat dat eens deugd zou doen, gewoon kunnen doen.
Gewóón kunnen zíjn.

Al zou ik ons leven nu allesbehalve met een ‘gewoon’ leventje willen ruilen.
Want er is zoveel om dankbaar voor te zijn…
Alles kreeg meer diepgang, meer kleur. Meer liefde.
Ik ben dankbaar. Dankbaar om alles.

Klinkt dat bot? Of vind je het niet kunnen dat ik dit dúrf uitspreken? Hoort het niet dat je als moeder soms eens zou willen ruilen? Gewoon eens een zorgeloos moederschap ervaren…?