Er zijn soms van die dagen waar je hunkert naar wat liefde en warmte om je heen.
Wanneer nieuws je uit balans bracht. Waarbij je je ballen niet meer gracieus in de lucht kon houden. Dagen die een randje rouw kregen, waarin je opnieuw afscheid moest nemen van een stukje dromen en verlangen. Waar een hap werd genomen uit je gekoesterde hoop.
En dan heb ik maar één blik op deze foto nodig.
Om te weten dat Sofia hier thuis in ons gezin er altijd zal bijhoren.
Dat er altijd iemand zal zijn om haar mee te nemen. Haar mee te trekken.
Dat ze graag gezien is, om wie ze is.
En dat dàt, díe liefde, dat dat onvoorwaardelijk is.
In een wereld die zo voorwaardelijk is ingesteld.

[hartje]
LikeLike
Dankjewel…
LikeLike