Waarom het hier soms stil is…

Ik schrijf graag. Ik liet dat vroeger ook al weten. En dat vreet, als ik het door omstandigheden niet kan doen. Los van het feit dat het hier dan stil is op de blog… Want ik voel he-le-maal niet de schrijfdruk dat een ander misschien wel ondervindt. Ik heb niet de neiging te schrijven omdat het verwacht wordt. Ik doe het voor mezelf.

Daarom ook dat het vreet, dat niet kunnen schrijven. ’t Zit onderhuids, ik schrijf in mijn hoofd, ik word rusteloos van de opgeslagen gedachten die ik moet kunnen loslaten. Los-laten.
Ik pen flarden neer, bewaar het als concept, en denk ‘daar werk ik straks, vanavond, morgen, in het weekend aan verder’. Maar de concepten blijven wachten. En dikken aan.

Het is soms moeilijk zoeken naar de balans zorgen voor mezelf en zorgen voor het gezin. Het doet deugd, om te schrijven, en dus te zorgen voor mezelf. Maar het doet nog meer deugd als het huis opgeruimd is, de was onder controle wordt gehouden, en alles thuis ‘smooth’ verloopt. Want dat brengt rust. Rust in mijn hoofd. Dus gaat dàt voor. Om die rusttoestand in mijn hoofd te activeren.
Maar 4 kinderen, een halftijdse job en de extra zorgen om Sofia, de administatie, het management van ons gezinsleven, dat vraagt heel veel energie. En tijd. Daar hoef ik zeker geen tekeningetje bij te maken.
Het is vaak, heel vaak, pas 22u-23u als ik in de zetel plof, om een kwartier later in slaap te dutsen. En dan mag ik al in mijn 2 pollekes frotten dat ik 2 halve dagen per week iemand heb die een handje komt helpen in het huishouden. Natúúrlijk zou ik alles hier wat beter onder controle hebben mocht ik ervoor kiezen om voltijds thuis te blijven. En ik heb hier écht ook wel genoeg te doen wat mijn keuze om voltijds thuis te blijven zeker zou bevestigen. Als ik eerlijk ben zijn alle ritjes voor Sofia, de administratie, het getelefoneer, maar ook de verzorging, de medicatie, tot het dagelijks poetsen van de helm en uitwassen van de mutsjes meer dan genoeg reden om mij thuis daar volledig op te smijten. Tel daar nog eens 3 andere kinderen bij. En een echtgenoot (mannekes, mannekes, daar heb ik werk mee…! – just kidding – ’t is een schoolvoorbeeld, I love him to bits and pieces).
Maar thuisblijven, daar win ik zélf niets bij. Integendeel. Ik loop alleen maar de muren op. En voel me eenzaam.

Dus ik doe mijn best, om alle ballen in de lucht te houden, de controle niet te verliezen. Ik manage het huishouden, de papierwinkel, telefoneer en regel wat moet gebeuren en rijd daartussen het halve land rond. Ik zorg dat mijn schoolwerk zo weinig mogelijk lijdt onder de drukte thuis. Ik maak tijd om eens met mijn man bij te praten. We wikken en wegen alle verplichtingen en schrappen er desnoods uit de agenda.
En alles samen lukt dat. Nipt. Maar het lukt. Het rad draait, de ballen hangen in de lucht, en er blijft wat tijd over voor mezelf; om te naaien of te schrijven.

Maar de laatste maanden vragen meer energie dan gewoonlijk. Er zijn de aanslepende verbouwingen, het heen-en-weer-verhuis binnen in huis, en de winter-zieken. We bleven niet gespaard. Sofia vertoefde méér dan gewoonlijk tussen haar driewekelijkse opnames thuis door ziekte, Oscar bracht ook beestjes van school mee naar huis, en vorige week hadden wij hier onze handen vol met de windpokken. De windpokken, ook dat nog. Thuis alle hens aan dek: Oscar gescheiden houden van Sofia, en consequent de boel de ganse dag door ontsmetten.
Tel daarbij slapeloze nachten (Sofia’s slaapmedicatie staat niet meer op punt en misske staat elke 2-3u bij ons aan het bed, klaarwakker) en het verhaal is compleet: de boel draait vierkant, de ballen durven al eens op de grond ketsen, en de strijk stapelt zich op tot ongekende hoogten. En mijn schrijftijd wordt teruggeschroefd. Pech, voor mij.

Maar – hey – de lente werd ingezet. En met de eerste warme zonnestralen verdwijnen ook de ziektekiemen. En het einde van de verbouwingen komt ook in zicht (fingers crossed, nog een maandje of 2), dus ik verlang, met elke vezel van mijn lijf, nú al, naar schrijf-tijd.

In tussen-tijd… modder ik nog wat aan.