So wake me up… (Avicii*)

When I woke up this morning…

We zijn zaterdag 21 april. En ik schrik van een nieuwsitem wanneer ik nog lig te soezen voor de ratrace van de zaterdag zich op gang trekt. En het komt binnen.
De DJ Avicii is niet meer. Zo jong. En zo plots.

Toen hij 4 jaar geleden de hit ‘So wake me up’ scoorde, in de woelige periode dat Sofia er was en ik met mijn gedachten geen blijf wist, trok hij mij er door.
Het vrolijke deuntje met dan die eerlijke, zoekende, verdrietige tekst. Het stond symbool voor hoe ík me vanbinnen voelde. De tweestrijd. Ik wou zó graag oprecht gelukkig zijn met Sofia, maar er was dat onvermijdelijke randje verdriet. Ik wist er gene weg mee. Ik zat in de knoop.

Feeling my way through the darkness
Guided by a beating heart
I can’t tell where the journey will end
But I know where to start

Hoe muziek helend kan werken.

Ik werd geraakt, élke keer ik het deuntje op de radio hoorde. Het gierde door mijn lijf elke keer dat nummer luid door de boxen schalde op een feest.
En nog.

Slechts enkelen weten wat dit nummer écht voor me betekent.
En waarom ik wat in mezelf gekeerd op de dansvloer sta te genieten van dit nummer wanneer het wordt gedraaid.
En waarom mijn ogen dan glazig worden.
En dat dat dan deugd doet, als die enkelen me op díe momenten dan vastnemen en fluisteren: “Ellen, dit is jóuw liedje…”

En waarom ik dan eventjes van de wereld ben. En alles over me heen laat komen.

So wake me up when it’s all over
When I’m wiser and I’m older
All this time I was finding myself, and I
Didn’t know I was lost

Hierom dus.

Avicii, dankjewel.