Why go for perfect if good is good enough…?

Schuldig… Ik pleit schuldig.

Ik heb het graag ‘perfect’ en hol mezelf telkens maar achterna, want hier in huis is het allesbehalve ‘perfect’. En ik kan er mee leven he, dat goed ook écht goed genoeg is. En toch…

Dat ik het daar vroeger véél moeilijker mee had.
Ik was pas aan de slag en wou het goed doen. Ik wou mijn job houden, ondanks dat ik in een interim terecht kwam en ik dus zéker was dat ik 3 maanden later opnieuw op zoek zou moeten gaan… Maar ik wou dus op z’n minst de eerste in lijn zijn om in een nieuwe interim terecht te komen in dezelfde school. Dus ik deed m’n best. Méér dan mijn best. En dat eerste schooljaar draaide wel.
Het schooljaar erop kwam ik in een andere school terecht, én had ik 22 verschillende lesuren in 3 graden. Ik stond in TSO én BSO. Ik had geen enkele vrije halve dag en had 9 springuren. En élke klassenraadavond was ik aanwezig, want ik had op élke klassenraadavond wel minstens 1 klas. Maar… ik zou me volledig geven. En ben er voor gegaan.
Daarnaast waren wij nét voor de aanvang van datzelfde schooljaar gaan samenwonen. En ook daar wou ik tónen dat ik dat wel kon: de was, de plas, eten maken voor manlief, en de poets op tijd en stond.
Het werd een jaar waarin ik heel vaak tot na middernacht zat te zwoegen aan mijn bureau én daarna nog besliste de badkamer een beurt te geven.
Het schooljaar vloog voorbij. Het werd juli. En die eerste 2 weken van juli had ik geen fut meer. Ik was op. Op. Ik moest zowat élke dag om 17u mezelf aansporen m’n kleren aan te trekken, zodat manlief niet zou denken dat ik de héle dag in pyjama had doorgebracht. Er stond geen eten op tafel. Ik had ’s middags gemakkelijkheidshalve voor een kom cornflakes gekozen. Mijn vat was leeg. Het schooljaar had té veel energie gevraagd. Ik wou de perfecte leerkracht zijn, tonen dat ik dat allemaal wel kon als beginnende leerkracht. En zie.

Deze ervaring werd mijn eerste levensles in loslaten. Los-laten. Let it go. Goed is goed genoeg.
Mijn man trok aan de alarmbel. Zei dat ik nog één schooljaar kreeg. Indien ik terug op deze manier mezelf kapot zou maken, dan moest ik maar ander werk zoeken.
Ik ben ‘m dankbaar.

Want nu, grijp ik meer dan ooit terug naar die ‘goed is goed genoeg’. Het is als een mantra dat ik mezelf elke dag opnieuw moet toefluisteren.
Die ene ervaring heeft me ook kracht gegeven om met onvoorziene omstandigheden om te gaan. Het heeft me ook eerlijkheid gegeven. Je hoeft niet altijd te doen alsof alles koek en ei is en alles smooth verloopt…

Soms zit het leven eens dik tegen. En dat màg. Punt.
En goed is zéker goed genoeg.