Februari. Altijd naar adem happen. – deel 1

Dit verhaal, deze tekst, heeft heel veel tijd, en heel veel energie gevraagd.
En is te lezen in flarden, zoals hij ook is gegroeid. In flarden tussen de facebookherinneringen… Het geeft, letterlijk tussen de regels door,
een blik op het verdriet, de hoop en de trots van 4 jaar geleden… 

Facebookherinneringen, ze kunnen zo mooi zijn. Aandoenlijk. Vrolijk. Melancholisch.

En ze kunnen ook gemeen zijn. En hard binnenkomen.

Ik ben altijd blij als ik februari achter me kan laten. Want de ene na de andere herinnering pingt te pas en te onpas op het scherm omhoog. Enerzijds doen ze goed, maakt het ons trots op de weg dat we ondertussen aflegden. Maar anderzijds zijn ze harde getuigen van de roze wolk waar wij zo bruut werden afgegooid 4 jaar geleden. Het brengt ons terug naar alle onzekerheden, alle twijfels, alle tranen, ons gebroken ouderhart.

Het doet veel. Het doet heel veel met me. Met mijn lijf. Met mijn hoofd. Maar ik laat het toe, want ook dàt is verwerken.

De februari-herinneringen beginnen eigenlijk al eind januari. Dinsdag 28 januari, de dag dat Sofia besliste geboren te worden. Zelf had ik altijd gedacht dat ik 1 februari zou halen. Het is ook de verjaardag van onze vroedvrouw Anne. Die bewuste dinsdag ging ik nog op controle. Niets leek de snelle bevalling van die avond te voorspellen. Ja, ik had een lastige nacht gehad, dat wel, en de gebruikelijke laatste loodjes begonnen door te wegen. Ik ging die namiddag nog langs bij kine Sylvie en was zo ‘zen’ na de behandeling dat ze me nog toedekte onder een dekentje met een warmtepak onder m’n bekken. Ik viel er zalig in slaap en dutte verder terwijl ze een andere patiënt behandelde. Die avond gingen we nog naar de openklasavond van Lennard. Niets aan de hand. Thuis rond 21u, en daarna nog een warm bad genomen om zo de nacht rustig ontspannen in te gaan.
Ik sliep. Tot rond 22u40. Ik werd wakkergeschud van een weeënstorm. De hel brak los. Al vind ik het dubbel om van ‘hel’ te spreken. ‘Rollercoaster’ is een beter woord. De bevalling ging zo snel dat ik er amper bij kon stilstaan dat er een réden was om alsnog naar het ziekenhuis te trekken. De boel zat goed fout. De paniekerige blik bij Alexander, die het getwijfel op Annes gezicht in zijn hormoonloze toestand wél had opgemerkt (ik was er gezien mijn situatie blind voor op dat moment), sprak nochtans (achteraf) duidelijke taal.
Wat volgde kon je eerder al lezen in het bericht ‘Wanneer de verjaardag van je kind samen valt met de verjaardag van een trauma’.

Sofia’s geboorte werd pas 24 uur later aangekondigd. Die eerste 24 uur wisten we gewoon niet wat we moesten denken. Hoe vier je de geboorte van je kind als je niet eens weet wat er aan de hand is en of ze het wel hààlt…? Toch was het mijn schoonzus die ons uit die cirkel haalde en zei “Vergeet niet te víéren dat ze er ís. Want jullie hebben zo lang naar haar uit gekeken. Ze ís er wel, he.” Dus besloten we, in het pre-Whatsapp-tijdperk, een smsje te sturen naar dichte vrienden en familie. Pas toen de berichtjes de wereld werden ingestuurd viel ons het tijdstip op: 23u35. Sofia was exact 24 uur oud.
Enkelen stuurden nog onmiddellijk een berichtje terug. Anderen lazen ons ‘blije’ nieuws pas de ochtend erop. Een halfuurtje of een uurtje later plaatsten we hetzelfde berichtje op Facebook.

Weinig poespas. En enkele van die eerste foto’s van Sofia.
Waarbij me nu vooral opvalt hoe gelukkig we gewoonweg waren dat ze er wàs, op dat moment. Op onze gezichten geen angst of verdriet te lezen. Daar, dat moment. Van de 24 uur die erop volgden hebben wij geen enkele foto.
Geen enkele.
We werden geleefd. Ons verdriet, onze onmacht op beeld vastleggen was het minste van onze zorgen.

Het zou nog tot vrijdag duren eer we aan de wereldwijde wereld lieten weten dat Sofia geen fijne start had gehad, en ze in een couveuze lag op de Intensieve Zorgen.
Op donderdagavond kregen we het bericht dat ze haar zouden opereren. Dat ze een zaal ter beschikking kregen voor de hele dag. Dat het een halve dag kon duren, of een hele. Dat ze dit nog nooit hadden gedaan, maar dat ze de operatie volop aan het voorbereiden waren. En dat dat dus zaterdag zou zijn, zonder de ‘prestatiedruk’ van een weekdag. En dat die ‘ze’, dat dat over veel mensen ging.

Tussen haar geboorte en het volgende bericht zaten 3 dagen. Drie dagen waarin wij een beetje probeerden de situatie in te schatten. Waarin wij ons netwerk inlichtten van Sofia’s toestand. Waarin wij het hoofd probeerden te bieden aan de wirwar van gedachten. Waarin we verloren liepen en tegelijk vastberadener waren dan ooit om er het beste van te maken.

Voorzichtige berichten sijpelden binnen: Wat was er aan de hand met Sofia? Hoe komt het dat een baby, op tijd geboren, alsnog op de NICU belandt?
Er was geen tijd om op berichtjes te antwoorden. Ik nam elke minuut dat ik naast Sofia kon zitten met beide handen. Onze wereld stond stil. Die vrijdag vóór haar operatie ging mijn man naar z’n werk. Batibouw kwam eraan. Onze wereld stond stil. Maar de wereld daarbuiten draaide door.
Op zijn uitdrukkelijke vraag vroegen we die avond om te duimen voor onze poppemie de dag erop. Wie nog niet wist dat het niet zo goed liep, die wist het nu. De stroom aan berichtjes was niet te stoppen.
We stonden er niet alleen voor. Mensen leefden mee.

Vrijdagavond brachten mijn ouders de gedrukte geboortekaartjes mee. We zouden ze versturen, ongeacht wat de zaterdag zou brengen.
Ik had de moed niet om ze te strikken. Stelde dat uit tot zaterdag. Dan had ik wat om handen. Het zou een lange dag worden.
Zaterdagochtend vroeg, toen we mee naar het operatiekwartier liepen met Sofia, kleefden we het allereerste gestrikte kaartje aan haar open couveuse.

 

Het zou een lange ochtend worden…
Tot we telefoon kregen uit de operatiezaal. Het was al na de middag.

We gingen snel wat eten in de cafetaria beneden, samen. Eenmaal terug op de kamer vielen wij allebei uitgeput in slaap. Een hele korte (een uurtje of 2) maar hele diepe slaap. De eerste échte slaap vermoed ik in al die dagen.

 

Februari nam met die eerste dag al ineens een nieuwe wending in het hoofdstuk Sofia.

De échte februari, zoals ik hem me herinner uit de herinneringen op facebook, die is voor een volgende keer.
Het is gewoon moeilijker dan gedacht om door al die emotie opnieuw te ploeteren.